αυτά τα φώτα..

να κλείσει εκείνο το κτίριο στο κέντρο τα φώτα του.να πάψουν να μας κοροϊδεύουν.
να πάψουν μεμιάς αυτά τα φώτα να αστράφτουν και να μας δείχνουν τα πολύχρωμα δόντια τους.
να σταματήσει αυτός ο επιληπτικός χορός τους στο κέντρο μιας Αθήνας που ματώνει.
αναβοσβήνουν και εκνευρίζουν.
υπενθυμίζουν ότι κάποιος εκεί κοντά χρωστάει τη ΔΕΗ του.
δεν έχει να φάει,δεν έχει να καπνίσει ένα τσιγάρο.
ότι κάποιος εκεί δίπλα δεν έχει φωτιά να ζεσταθεί.δεν έχει τέσσερις τοίχους να στεγάσει τα όνειρα του.
για ποιόν αναβοσβήνουν αυτά τα φώτα;
σε ποια γιορτή παραπέμπουν;
αν μαζευτούμε όλοι οι θλιμμένοι αυτής της πόλης θα τους χαλάσουμε άραγε τη γιορτή;
θέλω να τους χαλάσω τη γιορτή.θέλω να αρχίσω να ξεριζώνω αυτά τα φώτα.
θέλω κάθε φορά που σπάω ένα φωτάκι με τα δόντια μου, να με πλημμυρίζει χαρά.
θέλω να ανέβω πάνω στο λαμπερό κτίριο τους και να αρχίσω να φτύνω τα φωτάκια τους.
θέλω να σβήσουν όλα τα φώτα αυτής της πόλης.να ζήσουμε για λίγο στο ημίφως.
δεν θέλω αυτά τα φώτα, σε εκείνο το κτίριο, να μου υπενθυμίζουν τον έναστρο ουρανό,θέλω να τον βλέπω.
κάποιος από μακριά μου φώναξε: "Δεν μας χέζεις ρε κοπελιά,να πας στην επαρχία να βλέπεις τον έναστρο ουρανό."
και εγώ του απάντησα: "Όχι. Εγώ θα κάτσω έδω να δαγκώνω τα φώτα εκείνου του κτιρίου μέχρι να ματώσουν τα ούλα μου."
θα φτύνω αίμα στη γιορτή τους όπως αυτοί φτύνουν αίμα στην ψυχή μου.
και θα γελάνε μαζί μου οι περαστικοί,θα ψιθυρίζουν μεταξύ τους:" τι της φταίνε τα φωτάκια;"
της φταίνε τα φωτάκια,όπως της  φταίνε και όλα εκείνα τα δεντράκια στις βιτρίνες..
δεντράκια που ονειρεύεται να χώσει στο κώλο διαφόρων  "αξιότιμων" κυριών..
να στολίσουμε δεντράκια με  τους 300 κώλους τους στο Σύνταγμα και να τους βάλουμε και όλα εκείνα τα ενοχλητικά φωτάκια γύρω γύρω..
επιτέλους ας επιτελέσουν το έργο τους..να μας διασκεδάσουν μια φόρα και μας πραγματικά..χωρίς να προσποιούνται...
Καλά Χριστούγεννα.

 Ενα κείμενο που μου΄ χει δώσει ένας φίλος άπο το "Καιρό" της Ελευθεροτυπίας.

«Αγαπημένη μου Δουλτσινέα,

ΣΑΒΒΑΤΟ 30 σου γράφω με την ανυπομονησία που έχει ένας μετανάστης κι ένας εξόριστος όταν πρόκειται να επιστρέψει στη γη του. Μόνο που η δική μου γη δεν είναι γη. Είναι η θάλασσα.

Σου γράφω καθώς ετοιμάζομαι για το καλοκαιρινό μου ταξίδι, που θα μας χωρίσει προσωρινά, όπως πάντα, για ένα μήνα, αλλά που δεν είναι ικανό να μας χωρίσει. Γιατί μας ενώνει αυτή που μας χωρίζει. Η κοινή μας αγάπη για τη θάλασσα.Τα κύματα που βρέχουν εσένα θα βρέχουν κι εμένα μετά το ταξίδι τους πάνω στην υγρή πηγή της ζωής.

Και θα μου φέρνουν μαζί τη μυρωδιά του αλατιού που γεμίζει το σώμα σου και του ιωδίου που στριφογυρίζει πλεγμένο κι αυτό στα μαλλιά σου.

Μαζί, θα μου φέρνουν το μόνιμο, σαν αγκάθι στο στήθος, ερώτημα: Γιατί οι ζωές μας δεν είναι αυτό που στ' αλήθεια επιθυμούμε; Γιατί οι σπάνιες μέρες, οι δυσεύρετες και πολύτιμες και θνητές, είναι χάντρες από ένα κομποσκοίνι διαρκών συμβιβασμών;

Γιατί δεν είμαστε αυτό που μέσα μας θέλει να ζήσει, αλλά ζούμε αυτό το ασύμφορο, ακριβοπληρωμένο παζάρι των πραγμάτων που μας δένουν σφιχτά σ' έναν κόμπο, ίδιο κινούμενη άμμο; Οσο κινείσαι μέσα του τόσο σφίγγει, σε δένει, σε κάνει δικό του. Και το πιο τραγικό: Τόσο νομίζεις ότι είσαι δικός του.

ΚΥΡΙΑΚΗ 31 Είναι ο θάνατος, καλή μου, που τα κάνει όλα να ξεπουλιώνται όσο όσο σ' αυτό το παζάρι. Και στ' αλήθεια δεν είναι ο θάνατος ο ίδιος, ο κακομοίρης. Είναι ο φόβος του.Είναι ο φόβος του που γεννά τις θρησκείες και τις προλήψεις· τους συμβιβασμούς και τις νευρώσεις· τις αρπαγές και την υποταγή.Είναι ο φόβος, γλυκιά μου, που μας κρατά χρόνια χώρια. Οχι μόνο εμάς, αλλά όλους. Χώρια απ' αυτά που μέσα μας είμαστε. Ολα αυτά που φωνάζουν χωρίς να ακούγονται. Χτυπούν χωρίς να πληγώνουν. Ακουμπούν χωρίς να αγγίζουν.

ΔΕΥΤΕΡΑ 1 Αλλά, κοίταξε εδώ. Ενας άλλος δρόμος απλώνεται δίπλα.

Είναι ο θάνατος, καλή μου, που τα κάνει όλα να αγκαλιάζονται από έρωτα. Είναι αυτός που ηχεί στις χορδές των γλυκών μας οργάνων. Είναι αυτός που γεννάει τη χαρά και το δέος για τον κόσμο που ζούμε. Είναι αυτός πίσω απ' όλους τους Ρέμπραντ και όλους τους Σίλερ. Πίσω από κάθε γιατρειά κι από κάθε καρδιά ελεήμονα.Και στ' αλήθεια δεν είναι ο θάνατος ο ίδιος, ο κακομοίρης. Είναι η γνώση του. Είναι η γνώση ότι θα έρθει.Θα συμβεί χωρίς φόβο.

Αλλά σαν αεράκι δροσιάς, που έρχεται, έτσι, και πάει.Είναι η γνώση, αγάπη μου, αυτό που γεννά. Είναι η γνώση που γεμίζει στοργή των γιαγιάδων τα χέρια. Είναι η γνώση, που σπρώχνει αυτό που είσαι να ζήσει. Γιατί δεν θα ξανάρθει. Να δημιουργήσει. Γιατί δεν θα ξανάρθει. Να ευτυχήσει. Γιατί δεν θα ξανάρθει.

Ομως, εμείς, αγάπη μου, έχουμε πόλεμο με το θάνατο. Οχι πόλεμο εξωτερικό σαν αυτόν που δίνουν στα εργαστήρια οι επιστήμονες για να τον καθυστερήσουν. Ούτε σαν αυτόν που δίνουν τα είδη ζευγαρώνοντας για να τον υπερφαλαγγίσουν. Ούτε σαν αυτόν που δίνουν οι φυλές για να τον εξευμενίσουν.Εμείς κάνουμε πόλεμο για να μην υπάρχει.

Για να μην τον βλέπουμε. Για να μην τον ξέρουμε. Για να μη μας έρθει. Εμείς, πιο πρωτόγονοι από τους πρωτόγονους, θυσιάζουμε τη ζωή απ' το φόβο του. Επειδή, όποιος ξέρει ότι θα πεθάνει, ζει. Κι όποιος φοβάται μην πεθάνει φοβάται να ζήσει. Επειδή η ζωή δεν θα είχε ομορφιά αν δεν ήταν εφήμερη. Δεν θα είχε αξία αν δεν ήταν πεπερασμένη. Δεν θα είχε ενδιαφέρον αν δεν ήταν θνητή.

ΤΡΙΤΗ 2 Αλλά εμείς ζούμε χώρια, γλυκιά μου, και χώρια απ' αυτό που μέσα μας είμαστε, επειδή η εντολή δεν είναι να ζήσουμε. Είναι να μην πεθάνουμε. Η εντολή δεν είναι τι να είμαστε. Είναι τι να μην είμαστε. Η εντολή δεν είναι να δώσουμε και να πάρουμε. Είναι να μη χάσουμε. Η εντολή δεν είναι από πηγή γενναίας ζωής. Είναι από πηγή δειλίας και φόβου.

Η εντολή είναι η θλιβερή εικόνα των παιδιών, που όταν ρωτιώνται δεν απαντάνε μ' αυτό που αισθάνονται και μ' αυτό που εκείνα νομίζουν. Απαντούν με τα λόγια που πρέπει να πουν· με τα λόγια που είναι σωστά να ειπωθούν.Και δεν ξέρουν ότι το πιο πολύτιμο που έχει να χάσει κανείς είναι ο πραγματικός εαυτός του.Αλλά πρέπει να κλείσει τα μάτια για να τον δει. Να σωπάσει για να τον ακούσει. Να αισθανθεί για να τον αγγίξει.

Και πώς να τα κάνει όλα αυτά όταν η κραυγή είναι απαγορευμένη. Η συντριβή απαγορευμένη. Η ερωτοτροπία απαγορευμένη. Η παρεκτροπή απαγορευμένη. Η γνώμη απαγορευμένη. Απ' το φόβο που κυριεύει αυτούς που ορίζουν τα πράγματα. Αυτούς που, τρεμάμενοι μήπως πεθάνουν, εφευρίσκουν ταμπού και θρησκείες. Τάξεις και κάστες. Νόμους και τιμωρίες. Ενοχές και εγκλήματα. Το χειρότερο: Ονομάζουν τα πράγματα. Τα βαφτίζουν.

ΤΕΤΑΡΤΗ 3 Εγώ, όμως, γλυκιά μου, ξέρω ότι αύριο το πρωί θα πεθάνω. Και δεν είναι στο χέρι μου να το αποτρέψω. Δεν θα το 'θελα, άλλωστε. Παρακαλώ απλώς τη μοίρα να μου στείλει έναν θάνατο απλό και όχι βασανιστικό. Κυρίως όχι βασανιστικό. Και ευχαριστώ τη σύμπτωση που έχω έρθει σ' αυτή τη μορφή της ζωής. Και την ευχαριστώ που είμαι αναλώσιμος και προσωρινός. Γιατί έτσι είμαι γεμάτος λαχτάρα να δω αυτόν τον υπέροχο κόσμο που ήρθα. Να δω, να μυρίσω, να γευτώ, να αισθανθώ και ν' αγγίξω όσα γίνεται πιο πολλά απ' αυτόν.

Ετσι θνητός κολυμπώ σε όσα αισθήματα βγαίνουν και μπαίνουν εντός μου. Και συλλογιέμαι με περίσσια χαρά, παραδομένος στους ψυχρούς συλλογισμούς και τις ανέξοδες ακροβασίες του νου, που δεν είναι άλλο από ένα παιδί που του αρέσει να παίζει. Με τον πιο σοβαρό μανδύα παίζει. Αλλά παίζει. Διαρκώς.

ΠΕΜΠΤΗ 4 Και κοιτώ σκεπτικός τα παιδιά, που μεγαλώνουν ερήμην, όπως όλοι ερήμην μεγαλώσαμε, και ελπίζω. Ελπίζω μια μέρα από μέσα τους να είναι ευγνώμονα στην τύχη, που τα 'φερε να δουν τον κόσμο ετούτο. Και ελπίζω, πριν απ' αυτό, να βρουν την έμπνευση να αλλάξουν τον δικό μας κόσμο στον κόσμο ετούτο. Για να κάνουν τον κόσμο ωραιότερο.

Ελπίζω μια μέρα τα παιδιά που πεινάνε και οι γέροι που πεινάνε και οι νέοι που πεινάνε για ανθρωπιά να δουν το θνητό του σαρκίου τους. Και να ζήσουν την αγωνία του χρόνου που φεύγει αμείλικτος. Του χρόνου που μας καλεί να τα κάνουμε όλα τώρα. Χωρίς επιπόλαια βιασύνη, αλλά τώρα.Γιατί αύριο οι πεινασμένοι θα έχουν πεθάνει. Οι αδικημένοι θα έχουν φυλακιστεί. Οι ανίκανοι θα έχουν πάλι κυβερνήσει. Οι τρελοί θα έχουν σκοτώσει. Οι ηλίθιοι θα έχουν αισχροκερδήσει. Και ο θάνατος θα έχει πάλι νικήσει τη ζωή. Οχι ο θάνατος ο κακομοίρης. Ο φόβος του. Και όχι τη ζωή. Τη γνώση θα έχει πάλι νικήσει.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5 Στα γράφω αυτά γιατί είσαι σ' αυτό που λέμε διακοπές, αλλά στ' αλήθεια είναι μια μικρή γεύση απ' τη μεγάλη ζωή.Αυτήν πoυ δεν ζούμε τον υπόλοιπο χρόνο. Και στα γράφω μήπως είναι καιρός ν' αρχίσουμε να ζούμε. Και όχι να αργοπεθαίνουμε.σε φιλώ, δούλος σου "

Is there life on earth(?)

Εσείς τι ονειρεύεστε;

 "Στο καντράν του ραδιοφώνου μου, με περιμένουν όλες οι πόλεις που ονειρεύτηκα..Βαγδάτη-Πράγα- Νέα Ορλεάνη..στέλνουν τους ήχους τους μέσα απο μεσαία κύματα και σύννεφα παρασίτων. Είναι απο εκείνα τα παλιά ραδιόφωνα τότε που τα ταξίδια έξω απο τη πόλη ήταν πολύ μακρινά εώς και αδύνατα....ίσως σε κάποιο μέρος του κόσμου,σε κάποια άλλο κάντράν, κάποιος ακούει την Αθήνα μέσα απο τα παράσιτα, μια τόσο μακρινή πόλη για αυτόν όσο μακρινή και για μένα"...


Οταν ονειρεύομαι,ονειρεύομαι πόλεις που δεν μπορώ να προσεγγίσω..που δεν έχω δει φωτογραφίες τους..που είναι μακριά,πολύ μακριά...
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ίσως είναι η ώρα να φύγω, να πάω να συναντήσω τις πόλεις που ονειρεύτηκα τόσα βράδια και με νανούρισαν με τις μελωδίες τους..μελωδίες που δημιούργησα στο κεφάλι μου, μελωδίες που ίσως να μην υπάρχουν,ίσως να μην τους ταιριάζουν...μάλλον δεν έχει και πολύ σημασία..
Ονερεύομαι νωχελικούς ανθρώπους με σομπρέρο, μόνο που δεν βρίσκονται στο Μεξικό αλλά είναι εκεί που συναντώνται καθημερινά τρείς κινέζοι με ροζ μαλλιά και μαζεύουν ρύζι,δίπλα σε ένα ποτάμι που αντι για νερό,τρέχει μπύρα και όλοι είναι μεθυσμένοι...
Ακόμη και οι κινέζοι που και που παραστρατούν και πίνουν ενα ποτηράκι με τον άγγλο συγγραφέα που έχει έναν καημό ζωγραφισμένο στο μάγουλο του γιατί ήθελε να γράψει ενα παραμύθι να μοιάζει σαν εκείνα του Ντίκενς αλλά ακόμη δεν τα έχει καταφέρει!..
Ονειρεύομαι μια πόλη που δεν είναι ανάγκη να κάνεις μπάνιο κάθε μέρα και οι μαμάδες κυνηγάνε τα παιδιά τους για να τους ρίξουν ένα κουβά λάσπη.
Ονειρεύομαι πόλεις που γίνονται διαγωνισμοί "ατυχών συμβάντων" και όποιος είναι ο πιο "γκαντέμης" θα ονομάζεται"ο πιο τυχερός απο τους τυχερούς"!
Πόλεις που όλες οι γιαγιάδες φοράνε πατίνια και τα σπίτια αντί για κλειδαριές έχουν ζαχαρωτά να κρέμονται απο τις κλειδωνιές.
Που δεν χρειάζεται να φοράμε παππούτσια γιατί κάτω στο  δρόμο είναι γεμάτο σφουγγάρια Καλύμνου αλιευμένα απο τους καλύτερους ψαροσφουγγαράδες του νησιού.
Που δεν υπάρχουν κινητά τηλέφωνα και όλοι χρησιμοποιούν πλαστικά ποτηράκια με κλώστη ανάμεσα τους για να επικοινωνήσουν.
Ονειρεύομαι πόλεις που μοιάζουν στην Αλεξάνδρεια..πόλη που δεν έχω επισκεφτεί μα παρα μόνο στα όνειρα μου...μπορώ όμως να μυρίσω την υγρασία της και το πατημένο χώμα των δρόμων της μετά το ξέφρενο ξακουστό καρναβάλι της.
Ονειρεύομαι, με  ανθρώπους που δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα να κάνουμε διαγωνισμό σαπουνόφουσκας πάνω σε ένα νησί που συνδεέται με την Τουρκία και καταλήγει στην Αργεντινή..
Πόλεις,που οι τράπεζες τους χαρίζουν ομόλογα με τη στάμπα του Μπομπ Σφουγγαράκη και δίνουν δώρο τη μυστική συνταγή του καβουροπάτη έτσ ώστε όλοι να μπορούν να απολαύσουν αυτη τη γευστική πανδαισία..
Ονειρεύομαι τις εκνευριστικές γειτόνισσες μου να χορεύουν λαμπάντα σε έκεινο το βιντεάκι του ΄80 και πραγματικά να αισθάνονται ότι βρήκαν το χαμένο εαυτό τους..
Ονειρεύομαι ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν μια αλλη πλευρά, μια δική τους απλησίαστη πόλη..που δεν έχει δημάρχους και υπηκόους..που μοιάζει με εκείνες με τις πόλεις που πλάθαμε στο κεφάλι μας όταν είμασταν παιδιά και τώρα δεν τις θυμόμαστε..ή επιλέγουμε να τις ξεχάσουμε..
Ονειρεύομαι ότι μια μέρα όλοι θα κατοικούν στη πόλη που ονειρεύονται...
Μέχρι να γίνει αυτό, επιλέγω να ονειρεύομαι...

ω!Υπερωκεάνειον

Ας πούμε και κάτι αστείο..

   
Νομίζω ότι ο έρωτας είναι οι προβολές των αναγκών μας πάνω στον άλλο ή στο κάθε άλλο που εκείνη την στιγμή θα τις βρεί ενδιαφέρουσες,χαριτωμένες ή έστω θα τις αναγνωρίσει..

Ο έρωτας είναι η πηγή της αυτοπεποίθησης μας,η αναγνώριση. 

(Σε ερωτεύομαι,άρα υπάρχω!)

Ερωτευόμαστε οποιονδήποτε μας κάνει να νιώθουμε όμορφα.

Ερωτευόμαστε αυτούς που δεν μπορόυμε να έχουμε.

Ερωτευόμαστε αυτούς που μας προσκαλούν σε μια περιπέτεια.Που είναι με άλλους..αλλά ρίχνουν και σε μας καμιά ματιά. Αυτούς που ενώ μας έριξαν παραπάνω απο μια ματιά, στο τέλος, για να είναι ηθικά σωστοί..κάνουν οτι δεν μας βλέπουν.(Ηθικοί απέναντι στον εαυτό τους..όχι απένατι στον αλλο). 

Αυτούς που μας κάνουν να αισθανόμαστε ηλίθιοι όταν εκδηλώνουμε τα συναισθήματα μας. Ερωτευόμαστε αυτούς που μας κοιτάνε στα μάτια. Αυτούς που μας φοβούνται αλλα μας πλησιάζουν απο περιέργεια ή απο ¨έρωτα¨ όπως αρέσκονται να το ονομάζουν. Αυτούς που δεν φοβούνται να μας πούν οτι μας ερωτεύτηκαν!! Ερωτευόμαστε ταυτόχρονα,πολλοί ή λίγοι.(Είναι αυτό που ονομάζουμε ¨διάχυτη ερώτικη διάθεση¨ ).

Μερικέ φορές ερωτευόμαστε και δεν το καταλαβαίνουμε!Αλλες φορές ερωτευόμαστε και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.

Ο έρωτας είναι μια φούσκα. 

Αλλοτε είναι απο σαπούνι, άλλοτε απο πλαστικό και άλλοτε απο ατσάλι. Καμία φούσκα δεν είναι ίδια με την αλλη φούσκα. Αναγκαζόμαστε να βάλουμε τον έρωτας μας σε φούσκα ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. 

Ο καθαρός αέρας βοηθάει τον έρωτα γιατί τον αποστειρώνει..αλλά πολλοί αποστειρωμένοι έρωτες δεν δημιουργούν καθαρό αέρα.

Ο έρωτας είναι μια προβολή του εαυτού μας, ερωτεύομαι εμένα γιατί φοβάμαι να ερωτευτώ εσένα.Ερωτεύομαι παράφορα εσένα, γιατί φοβάμαι να ερωτευτώ εμένα.Θέλω να κρυφτώ μέσα σε σένα για να μη βλέπω εμένα αλλά στη τελική : ¨Ποιός είσαι εσύ και πως εγω μπορώ να σ΄ ερωτευτώ;¨

Ο έρωτας είναι το αντίθετο της αλήθειας.Ο έρωτας φοράει μεγεθυντικούς φακούς, καμιά φορά διαθλάται στο φώς.

Ο έρωτας καταπιέζεται στη πόλη, ασφυκτιά στην εξοχή..

Ο έρωτας δεν γνωρίζει όρια, αλλά χωρίζει ανθρώπους...

¨Θα σε ερωτευτώ γιατί είναι απαγορευμένο"!

Ο έρωτας θέλει τον αστακό του..αλλα που να τον βρει;

Ο έρωτας δεν έχει χρώματα. Είναι ασπρόμαυρος..ή μαύρος ή άσπρος!

Κανείς δεν είναι ο κατάλληλος να μιλήσει για τον έρωτα, αλλα στο τέλοςόλοι κάτι έχουν να πούν.

Αν ο έρωτας λέγοταν σκατά, θα ασχολούταν όλοι το ίδιο μαζί του;

Γιατί η αγάπη έρχεται όταν φεύγει ο έρωτας; Μαζί δεν μπορούν να μείνουν;

Πιστεύουμε αυτούς που ομολογούν δημοσίως ότι ¨έζησαν σαράντα-πενήντα χρόνια ερωτευμένοι;¨

Εγω δεν πιστεύω κανέναν που λέει οτι είναι ερωτευμένος.

Τι είναι ο έρωτας;Μια ιδιωτική προβολή,..ίσως...θα μπορούσε..ποιός ξέρει;

Γιατί η Κική ρωτάει όλο το κόσμο αν είναι ερωτευμένος και όταν παίρνει αρνητική απάντηση απογοητεύεται;.

Οι μισοί υποστηρίζουν οτι ερωτευόμαστε το αντίθετο μας και οι αλλοι μισοί οτι ερωτευόμαστε αυτόν/η που μας μοιάζει.

Εγω ποιόν να πιστέψω;

Μπορεί να μην έχω ερωτευτεί ποτέ,μπορεί να έχω ερωτευτεί παράφορα,μπορεί να ήμουν ερωτευμένη και να μην το ήξερα,μπορεί τώρα να είμαι ερωτευμένη...μπορεί και να μην είμαι.

Κανείς δεν μπορεί να σου εξηγήσει τι είναι ο έρωτας, αλλα όλοι θέλουν να μιλάνε για αυτόν..

                   έρωτας είναι ο μουσακάς και ας αφήσουμε τις μαλακίες....

για την ιστορία...

δεν πήραν καμία απο τις τρείς μας...τεσσέρις..πέντε....δέκα....δεν πήραν σχεδόν κανέναν μας...δεν γέμισαν τα κένα,δεν στείλαν βιβλία,δεν θέλουν δασκάλους...δεν θέλουν νηπιαγωγούς...δεν θέλουν σχολεία,δεν θέλουν μαθητές..δεν θέλουν θρανία..καρέκλες...ξύστρες,σβήστρες,μολύβια....ΔΕΝ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ και  ΔΕΝ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΥΝ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΔΕΙΧΝΟΥΝ....

Θα πούμε το κουτί..κουτάκι.(οδηγίες προς ναυτιλωμένους και μη)(εσπίτες και μη)

Τι είναι το κουτάκι;

Πως μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας ένα κουτάκι;
Τι σημαίνει η συμπλήρωση  ενός ΟΧΙ ή ενός ΝΑΙ στο συγκεκριμένο κουτάκι;
Τι πρέπει να γνωρίζουμε πριν συμπληρώσουμε το κουτάκι ετούτο και τι παθαίνουμε όταν το συμπληρώνουμε χωρίς να ξέρουμε.....

 Μέρος πρώτο

Είναι ένα ζεστό πρωινό του Ιούνη,οι δρόμοι της Αττικής αφιλόξενοι και καυτοί..οι μυρωδιές των λουλουδιών επικαλύπτονται απο τις χιλιάδες δυσοσμίες που αναβλύζει η όμορφη μας πόλη κάθε καλοκάιρι...αχ Αθήναα,Αθήνα...
Τρείς κοπέλες,τρία διαφορετικά κουτάκια,ο σκοπός,ένας!
Μια συνειδητοποιημένη νηπιαγωγός,μια απενεμισμένη θεατρολόγα και μια κουτσή θεατρολόγα.
Η πρώτη ξέρει τι πάει να κάνει,η δεύτερη πηγαίνει μαζί της γιατί κάτι φίλες της απο τη Πάτρα της είπαν να πάει και η τρίτη είναι ακόμη στο σπίτι και σκέφτεται αν αξίζει να πάει μαζί τους..
Πηγαίνουν να κάνουν τα χαρτιά τους,να μπούν στη λίστα αναμονής του Δημοσίου,περιμένουν να πάρουν σειρά στην εκμετάλλευση...καλή εκμετάλλευση όμως..μην γκρινιάζουμε με 24 υποχρεωτικές ώρες εβδομαδιαίως!
Η ουρά είναι ατελείωτη,ένα μεγάλο σαλιγκάρι αποτελούμενο απο ανθρώπινα άκρα ξεδιπλώνεται μπροστά τους καθώς ανοίγουν τη πόρτα να μπουν στο κτίριο...Πόσοι πολλοί άνθρωποι..περιμένουν αυτή τη στιγμή κάθε χρόνο!
Πόσων ανθρώπων η ζωή εξαρτάται απο αυτή τη στιγμή κάθε χρόνο..ασσύληπτη η ρουλέτα που πάιζεται εις βάρος μας κάθε χρόνο.
Να κάνεις τα χαρτιά σου κάθε χρόνο,είναι σαν να παίζεις τζόγο τύπου "πάμε στοίχημα".
Πρίν συμπληρώσεις τα χαρτιά σου πρέπει να ελέγξεις τις αποδόσεις κάθε περιοχής που επιθυμείς να δηλώσεις..(δηλαδή των αριθμό των σχολείων κ.α.)
Να αποφασίσεις ποια περιοχή πάει πρώτη,ποιά δεύτερη και έπειτα να σκεφτείς ποια περιοχή πάει στη καρδιά σου πρώτη η δέυτερη!
Κοίταξε να δεις..όταν παίζουμε,παίζουμε!Και ποιός είναι έτοιμος να ρισκάρει να μείνει απ' έξω απο το παιχνίδι όταν βλέπει τη μία πόρτα να κλείνει πίσω απο την άλλη και ο ήχος είναι τόσο εκκωφαντικός που σου τρυπάει τα αυτί!(Μπαπππππ...)
  Η σκληρή νηπιαγωγός ανοίγει τη πόρτα του γραφείου της Διεύθυνσης,παίρνουμε τον μαγικό αριθμό που μας χαρίζει μια θέση στη λίστα αναμονής(καβατζώνουμε και ένα αριθμό για την αναποφάσιστη φίλη μας.!),λαμβάνουμε και ένα πάκο χαρτιά που πρέπει να συμπληρωσουμε και αρχίζει το ατέρμονο ταξίδι της γραφειοκρατίας...

• Να καταλάβεις ποιός είσαι(εννοώ τι ειδικότητα)(όχι γενικά το ποιος είσαι και που πας)(βέβαια αν θέλετε τη γνώμη μου αυτή η εμπειρία εμπεριέχει πολύ το που πας,τι θες να κάνεις και ποιός είσαι),αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και δεν αφορά το προκείμενο.
• Να καταλάβεις πως πρέπει να συμπληρώσεις τις περιοχές,δλδ ποιά μπαίνει πρώτη,τι γίνεται με τους νομούς και το πως χωρίζονται,ποια περιοχή του χάρτη είναι η Α' ή Β' και πάει λέγοντας..
• Να συμπληρώσεις αν ενδιαφέρεσαι για αναπληρωτής μειωμένου ωραρίου η όχι.(αν πάντως ενδιαφέρεστε,να συμπληρώσετε μόνο περιοχές κόντα στον τόπο κατοικίας σας!Τα λεφτά είναι καλά!)

• Το τελευταίο μέρος της χαρτούρας είναι ενας διάδρομος απο κουτάκια...τα οποία αφορούν διάφορα πράγματα με αποκορύφωμα.....το Μέγα κουτάκι.

      Είναι το κουτάκι που κάνει την διαφορά!Είναι εκείνο το κουτάκι που στην περίπτωση που το συμπληρώσεις,οι πιθάνοτητες να βρεθείς με μία θέση εργασίας ανεβαίνουν ραγδαία μαζί με τις πιθανότητες να βρεθείς κάπου που ποτέ δεν είχες φανταστεί!.Σε εξωτικά μέρη της ελληνικής επαρχίας ή σε λίγοτερο εξωτικά μέρη..Εξαρτάται απο την πλευρά που καθείς επιλέγει να δει αυτο το "δώρο" που του προσφέρει το μαγευτικό Υπουργείο Παιδείας και Μισθωτής εκμετάλλευσης...

Μέρος δεύτερο

Η σκληρή και αμείλικτη νηπιαγωγός συμπληρώνει με θάρρος και σιγουριά όλα τα κουτάκια,όλες τις πιθανές εκδοχές περιοχών και χωρίς δεύτερη σκέψη,χωρίς καν να τρέμει το στυλό στο χέρι της συμπληρώνει το κουτάκι.Αυτό που είναι να συμβεί,θε να συμβεί...

Η απενεμισμένη θεατρολόγα εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει τι κάνει.Δεν καταλαβαίνει τις οδηγίες της κυρίας που δουλεύει στο γραφείο και δουλειά της είναι να καθοδηγεί κάτι τέτοια παιδάκια που δεν έχουν ιδέα(του τι σημαίνει καταθέτω τα χαρτιά μου).Η κυρία αυτή κάθε αλλο παρά βοηθητική είναι καθώς χλευάζει το χρόνο επεξεργασίας της κοπέλας και την ειδικότητα της(πιστεύει οτι οι πιθανότητες της είναι λιγόστες,απο το τρόπο της εννοούσε μηδαμινές).Κουτσά στραβά καταφέρνει να τα συμπληρώσει και φτάνει η στιγμή που πρέπει να αντιμετωπίσει το κουτάκι.Ενα τόσα δα μικρούτσικο κουτάκι,μπορεί να αποδεχτεί αρκετά τρομαχτικό..μπορεί να βγάλει δόντια και να σε δαγκώσει εαν δεν το αντιμετωπίσεις όπως του πρέπει!Είτε παίζονατς το αδιάφορη είτε συμπληρώνοντας το με αυτοπεποίθηση και πλήρη πίστη στον εαυτό σας και την ενέργεια που εκείνη τη στιγμή εκτελείτε!Το χέρι της αρχίζει και τρέμει..Η σκληρή και αδυσώπητη νηπιαγωγός κάθεται απο πάνω της και την πιέζει να το συμπληρώσει.Στην αρχή είναι ευγενική,το συζητάνε. Τα όρια της εξαντλούνται είναι έτοιμη να το συμπληρώσει μόνη της,να αρπάξει με μία κίνηση το στυλό και να κάνει ενα Τικ στο κουτί!Τη θεατρολόγα την πιάνει ντελίριο αρχίζει και φωνάζει:"εγώ ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα γίνω δασκάλα και τι θα κάνω..και τι ευθύνη έχω απέναντι στα παιδιά και κτλ κτλ".Η νηπιαγωγός παραιτείται..το κουτακί μένει κενό.Κανείς δεν ξέρει ποιος θα είναι ο νικητής σε αυτή τη μάχη.

Μετα απο καθυστέρηση τριών ωρών,η κουτσή θεατρολόγα αποφασίζει να εμφανιστεί!Τα βρίσκει σχεδόν όλα έτοιμα.Λόγω της κατάστασης της,κερδίζει μια θέση μαζί με τις άλλες φίλες της στην αίθουσα με τον κλιματισμό και αρχίζει να συμπληρώνει τα χαρτιά.Αποφασίζει να πει "ναι" στο κουτάκι παρά τις αντιρρήσεις της φιλής Β' που είναι στα όρια να την ξαναπιάσει ντελίριο.Εκείνη σε αντίθεση με την φίλη της δεν εχει κανένα ενδοιασμό σχεδόν αδιαφορεί!Παραλίγο να μην συμπληρώσει καν τα χαρτιά της καθότι μια απο τις κυρίες που βρίσκοταν εκεί για την εξυπηρέτηση μας,κωλυσυεργεί σε σημείο αυτοκτονίας και βγαζει απο τα ρούχα της την καθόλα χαλάρη φιλή Γ'.Οι άλλες την πείθουν να τελειώνει με αυτη την ιστορία και αφου απειλεί την εν λόγω κυρία καταφέρνει και καταθέτει τα χαρτιά της..

Εγκαταλείποντας την αίθουσα με τον κλιματισμό και περπατώντας στο καυτό πεζοδρόμιο,τα συναισθήματα τους μπλέκονται με τους ήχους των αυτοκινήτων που κορνάρουν διεκδικώνοντας λίγα εκατοστά παραπάνω..Αυτό τις κάνει να αισθάνονται καλύτερα,για την ώρα δεν χρειάζεται να σκεφτούν τίποτα..

Τρείς μήνες μετά,τις βρίσκουμε πάλι στην Αθήνα,ο καιρός είναι ακόμη ζεστός....

Ενα περίεργο μήνυμα στο κινητό της κουτσής θεατρολόγας της υπενθύμιζει εκείνη τη μέρα του Ιουνίου που είχε σχεδόν ξεχάσει...Η εξωτική επαρχία την περιμένει με ανοιχτές αγκάλες..και εκείνη και ακόμη μία φίλη τους θεατρολόγα..(Η αγκαλια της ξενιτιάς είναι η πιο μεγάλη....)

Εν τέλει όλοι είπαμε το κουτί-κουτάκι..και αυτοί που δεν το επιλέξαμε και αυτοί που το επιλέξαμε..η μόνη που δεν επηρεάστηκε απο την αίγλη του κουτιού ήταν η σκληρή,αδυσώπητη και αμείλικτη νηπιαγωγός!

Αντε και φέτος με υγεία......

σταγόνα.

η ζωή περνά γρήγορα ή άλλοτε βανασιστικά αργά

ίδια  με εκείνη την σταγόνα που κολλάει στο τζάμι του
αυτοκινήτου και ανάλογα με την ταχύτητα του αμαξιού ή
της ταχύτητος του αέρα...

κυλάει και εξαφανίζεται ή κυλάει αργά πολύ αργά

κατι τέτοιες σταΓΟΝΕς θα μας απασχολούν για όλη μας τη
 ζωή.
    καλό βράδυ και αν ξυπνάς καλήμερα

Μια σύντομη κακοκαιρία στη μέση ενός μόνιμα αίθριου καιρού.

Γιατί δεν έκανε λίγο ακόμη κρύο;
Γιατί το χιόνι έφυγε τόσο γρήγορα;Γιατί στις καρδιές μας πια δεν κάνει ούτε κρύο,ούτε ζέστη..γιατί δεν νιώθουμε τίποτα..γιατί πάνε όλα σκατά;
γιατί μ'αγαπάς;γιατί σ' αγαπώ;
γιατί δυσκολεύομαι να σκεφτώ μια κατάφαση..μία ευθεία ερώτηση..(να μην αναφερθώ στο να δώσω μία απάντηση)
γιατί δεν ακούμε πια ωραία ανέκδοτα;

ποιός μας έχει κολλήσει αυτό το ηλίθιο μειδίαμα στα χείλη..και δεν μπορούμε ούτε να κλάψουμε,ούτε να γελάσουμε..ούτε τίποτα να κάνουμε.
γιατί μετά απο ένα ωραίο μεθύσι,ξυπνάς με πονοκέφαλο και εύχεσαι να μην είχες πιει..(;)
γιατί η μία μέρα που διαδέχεται την αλλη δεν φαίνεται να έχει ουσιαστική διαφορά με την προηγούμενη και καμία έκπληξη για την επόμενη....
γιατί η επόχη αυτή έχει εξομοιώσει το συναίσθημα της ανεργίας και της δουλ(εί)άς...σε καμία απο τις δύο περιπτώσεις δεν πλήρωνεσαι..

(ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ,Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΟΥΣ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ) ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

να μην δουλεύουμε,να μην χαιρόμαστε,να μην κλαίμε να μην πληγωνόμαστε να μην σκεφτόμαστε να μην βλέπουμε να μην μυρίζουμε να μην γλειφόμαστε να μην να μην να μην.....ε και τι σκατά απέμεινε να κάνουμε;;;;;;
(ώρα 12.17, μέρα Κυριακή και εγώ και λίγοι ακόμη είμαστε ακόμη στη δουλειά....)
 δεν έχει φινάλε....δεν εχει αρχή......
δεν έχει τίποτα και συμφέρει...
μην μιλάς...μπορεί να σ' ακούσουν....