και τώρα τι απέμεινε:

και τώρα τι απέμεινε;μήπως να βγάλουμε μία φωτογραφία τα γεννητικά μας όργανα και να σας την δείχνουμε για να είστε σίγουροι ότι κάτι περίεργο δεν φυτρώνει εκεί ανάμεσα;
μήπως οι τοίχοι μας να γίνουν διάφανοι;μήπως λέω..μήπως το ελικόπτερο σας δυσκολεύετε τα βράδια με το προβολέα ανοιχτό και να του ανοίξουμε τα σπίτια μας να μπει να μας γαμήσει ελεύθερα;
γιατί πόσο κοστίζει ένα φιλανθρωπικό γαμήσι από το κράτος;
δεν κοστίζει τίποτα και στο παρέχουν απλόχερα.
φίλε μην βιαστείς να το αναζητήσεις είναι μέσα στο σοσιαλιστικό τους πρόγραμμα..δίδεται δωρεάν,όλες τις ώρες και μπορεί να συμβεί ανα πάσα στιγμή!
δεν πιστεύω να κυκλοφορείς με μακριά μαλλιά και σκουλαρίκια;
δεν πιστεύω να έχεις πειστεί ότι σ' αυτή τη πόλη ο καθένας μπορεί να κυκλοφορεί όπως επιθυμεί;
συγνώμη αλλά είμαι εδώ για να σε διαψεύσω. και αν το εγώ ακούστηκε βαρύ ακόμα και σε μένα..δεν είμαι εγώ..αλλά εσείς και εγώ που μαζί θα επιβεβαιώσουμε οτι αυτή η πραγματικότητα είναι σα να μην υφίσταται αλλά και όμως όλοι τη ζούμε..
άκουσα χτες και άλλη μία ευρωπαϊκή;παγκόσμια;δεν είμαι σίγουρη,πρωτοτυπία της ελλάδος..οι προσαγωγές λέει δεν ισχύουν στα άλλα κράτη είναι δική μας εφεύρεση..
σου λέει το Υπουργείο Προστασίας(μπουχάχαχα)του Πολίτη(Ο Βούδας,Ο Αλλάχ και λοιποί θεοί να μας σώσουν και να μας λυπηθούν) ότι κοίταξε φίλε το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να προστατέψει κανέναν,είναι εκ φύσεις και δημιουργίας ανάπηρο..οπότε;τι να κάνει; τι να κάνει;
είπε και αυτό με το λίγο του μυαλό να τρομοκρατήσει το κοσμάκη με κινήσεις προληπτικές και να περάσει όποιον του φαίνεται ύποπτο μία βόλτα από το τμήμα..για να γνωριστούν και να τον καταχωρήσουν στα αρχεία τους..γιατί σου λέει βρε αδερφέ.όλο και κάτι θα μου χρειαστεί!όλο και κάτι θα χρειαστεί να κατασκευάσω εναντίον κάποιου..όλο και κάτι θα χρειαστώ να συγκαλύψω και θα χρειαστεί να ρίξω κάποιον άσχετο στην αρένα με τα λιοντάρια..και στην τελική αν μπορέσω θέλω να μαζέψω όλα τα στοιχεία των πολιτών- προϊόντων του κράτους, έτσι ώστε να αρχίσω τις αγοραπωλήσιες τη στιγμή ακρίβως που επιθυμώ,ΕΓΩ ΝΑΙ..ΣΑΣ ΜΙΛΩ ΤΟ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ ΑΥΤΟΥ ΚΡΑΤΟΣ.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΠΡΟΦΥΛΛΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΕ ΚΑΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ.ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΗ ΠΟΛΗ ΑΠΟ ΤΑ ΜΙΑΜΑΣΤΑ.ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ..ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ...

κοιμήθειτε ήσυχοι και απόψε φίλοι...το ελικόπτερο σας,ο φίλος σας χρυσοχοίδης και οι λοιποί συνεργάτες του κΡάτους σας εύχονται..καλό βράδυ...
(ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΩ ΤΩΡΑ.ΜΠΟΡΩ;)

..όλα τελικα ξαναγυρνάν σε μας...(τρυπες)
μια χαρούμενη σκέψη για καληνύχτα..μια ολοκληρωμένη σκέψη..
και όντως οτι φεύγει απο τα χέρια μας..μια μέρα θα ξαναγυρίσει σε μας;
και εμείς πως θα καταλήξουμε;φουσκωτοί φουσκωτοί γεμάτοι σκέψεις και πράξεις που τελικά ενω τις δωρίσαμε στον αέρα, αυτές μια μέρα βρίσκουν δρόμο και επιστρέφουν...
δεν μπορόυμε τίποτα να αποχωριστούμε;
ειμάστε εμείς και ότι έχει φύγει απο μας..παραμονεύει πίσω απο τη πλάτη μας..να κάνει εμφάνιση..
ειμαστε εμείς τελικά ένα γεμάτο παρελθόν παρόν.
τι περίεργοι που είμαστε..μερικές φορές..είναι τόση η ανάγκη μας να τρέξουμε και τόση η ανάγκη μας για διαφύλαξη της κατάστασης την οποία αφήνουμε πίσω...
πίσω μπρος πίσω μπρός..
τελικά ποιός είσαι εσυ?
καινούργια άρχη.
ποιο ουσιαστική απο ποτέ...και πιο καινούργια απο ποτέ.να καταφέρεις να ξεφύγεις απο τον ίδιο σου τον εαυτό..να είσαι ένα βήμα μπροστά..να είσαι εσυ αυτός που τελικά θα τερματίσει πρώτος..
όλοι κάτω..όλοι κάτω...
αρχίζει αυτο που κυκλικά έφτασε να συναντήσει τον εαυτό του στο τέλος της περιστροφής του..
αρχίζει και τελικά θα δούμε ποιοι θα ακουλουθήσουν..ποιοι θα μείνουν πίσω..ποιοι μπορούν να είναι μπροστά η καλύτερα να τρέξουν μπροστά....
καλή τύχη σε όλους εκεί κάτω.....

μαλακισμένα λόγια.

- Δε φταίς εσύ,αυτό ακούω συνέχεια,δε φταις εσύ,αρρώστια είναι,
δε φταίς εσύ,το ξέρω ότι δε φταίω εγώ. ΜΟυ το λέτε τόσο συχνά που αρχίζω να πιστεύω οτι τελικά εγώ φταίω...

-Δε φταίς εσύ.

-Το ξέρω.

-Το επιτρέπεις όμως.(Σιωπή)
Έτσι δεν είναι;
(Sarah Kane- ψύχωση 4.42)

ΚαΙ το επιτρέπεις και είσαι τρελός...μάλλον κάπως έτσι θα είναι..όταν προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας,ενώ καταβάθος νιώθεις ότι είσαι..

Kαι τελικά στο προαιώνιο παιχνίδι της εξουσίας είμαστε όλοι εν δυνάμει ύποπτοι, είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την καταστάση που έχει υποπέσει το κράτος...είμαστε όλοι τρομοκράτες.
τα σπίτια μας είναι γιάφκες, οι φίλοι μας είναι επικίνδυνοι..εμείς δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας και χρειαζόμαστε ψυχανάλυση ή ακόμα καλύτερα άμεση φαρμακευτική αγωγή..
είμαστε φορείς τησ γρίπης, θα μολύνουμε τους διπλανούς μας..όχι τυχαία αλλά θα το επιδιώξουμε.
Και ναι, δεν το μάθατε; Οι εκλογές είναι η λύση.."ψήφισε για να σωθείς"..μικρέ επικύνδυνε άνθρωπε..έτσι μας λένε..έτσι πιστεύουν..
Όποιος αποφασίζει να μην ψηφίσει είναι άβουλος..δεν είναι ενεργός πολίτης δεν νοιάζεται για το τόπο του,δεν συμβάλει στην εδραίωση της δημοκρατίας δεν ασκεί το αναφαίρετο του δικαίωμα στην επιλογή της εκάστοτε κυβέρνησης.. έτσι μας λένε..
είναι βέβαια πολύ δημοκρατικό να ψηφίζεις και να ξέρεις ότι είτε το μάυρο, είτε το πιο μαύρο θα είναι...στην εξουσία.
η πλύση εγκεφάλου είναι εξίσου μια πολύ δημοκρατική διαδικασία και καθόλα νόμιμη.
Είμαι πολύ θυμωμένη...πολύ θυμωμένη...
"ξένο σώμα" το σώμα μέσα στο ίδιο μου το σώμα..
καλλιεργούν τέρατα...καλλιεργούν...αυταπάτες...καλλιεργούν την αποξένωση.
και όλα είναι αποδεκτά.όλα.γιατί έτσι είναι...
και το ξένο σώμα μέσα στο σώμα μου θα βγάλει δόντια και θα με κατασπαράξει..και έτσι δεν θα υπάρχω πιά..τουλάχιστον όπως ήμουν..ή όπως θυμόμουν ότι είμαι...

μια ζωή αναζητούμε ουτοπίες..που δεν υπάρχουν.πάντα θα υπάρχει ένας κατασταλτικός μηχανισμός να κυνηγάει τις ουτοπίες που προσπαθούμε με κόπο να δημιουργήσουμε...και ένΑς κόσμος γεμάτος ερωτήματα..θα είναι εκεί να μας υπενθυμίζει ότι κουτσά-στραβά καταφέρνουμε και ζούμε!Καλημέρα...περίεργο τυπάκι..όπως μου είχε πει ένας φίλος η ζωή αρχίζει πολλές φορές..

επικοινωνιακά λάθη

οι σχέσεις,παντώς είδους, είναι δύσκολες.ας θεωρήσουμε οτι αυτή είναι μια κοινώς παραδεκτή αλήθεια.οτι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει!γιατι όντως συμβαίνει. η κλίμακα αρχίζει απο τη γαμημένη πρωταρχική σχέση μας με τον εαυτό μας. αυτην την αιώνια πάλη που διεξάγεται καθημερινά ανάμεσα σε σένα και τον εαυτό σου. ότι αυτός ο κύριος,θέλωντας και μη είναι πάντα δίπλα σου..ξυπνάει,όταν ξυπνάς..κοιμάται,όταν κοιμάσαι και πολλές φορές ενω εσυ νυστάζεις αυτός σε αναγκάζει να σκέφτεσαι πράγματα, άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα..τα οποία όπως και να χει δεν σ αφήνουν να κοιμηθείς.
εντάξει κατανοώ,οτι εγω(και ο κάθε εγώ) και αυτός(ο εαυτός μας) είμαστε αναγκαστικά ένα..και όσο και να προσπαθώ να χαράζω διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα μας,ακόμη και αν στη διαδικασία να μας διαχωρίσω καταντήσω να τρελαθώ,το αποτέλεσμα θα ναι το ίδιο...το ένα,το μαζί,το ΕΓΩ,ΠΟΥ απαρτίζει ο κάθε άνθρωπος και ο εαυτός του.
αν αυτή η σχέση μας φαίνεται και είναι τόσο δύσκολη,σκέψου η συναναστροφή η καθημερινή, με τα χιλιάδες άλλα διαφορετικά εγώ....είναι η κλασσική έκφραση ο Κόσμος και εμείς(εσύ,εγώ και ο άλλος..)
ποιός δεν έχει σκεφτεί έστω και για μία φορά στη ζωή του,ότι είναι αυτός..μόνος,αντιμέτωπος με όλο το κόσμο;...είναι απο αυτές τις στιγμές που όλοι μοιάζουμε ανυπεράσπιστα μόνοι...και μάλλον αρκετές φορές είμαστε..
δεν μπορούμε να υπάρξουμε μόνοι.δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι.το "μόνοι" είναι κάτι έξω απο μας..ΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ,ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ.απ την αλλη δεν έχω βρει τρόπο να συνυπάρχω αρμονικά πρώτα με μένα και ύστερα με τα άλλα εγώ δίπλα μου...τα εγώ που έχω επιλέξει εγώ να είναι δίπλα μου..
δύσκολα μου φαίνονται όλα.δυσκολα.
και έπειτα είναι όλα τα άλλα εγώ,τα οποία δεν έχεις επιλέξει,τα οποία πρέπει να συναναστραφείς,απο τα οποία ίσως και να εξαρτάσαι χωρίς να θέλεις...π.χ. συγγενείς,γνωστούς,άγνωστους, δημόσιους υπαλλήλους,περαστικούς και άλλα διάφορα εγώ που κατα καιρούς,κατα στιγμές εμφανίζονται και μπερδεύονται με το δικό σου εγώ...

όλοι έχουν ανάγκη να επικοινωνήσουν,ΕΓΩ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΩ.
να βγει κάτι απο το στόμα μου και να φτάσει μέχρι το αυτί του άλλου και ύστερα να εισχωρήσει στον εγκέφαλο του και όταν με κοιτάξει να έχει καταλάβει τι είπα,ότι εγω το είπα ή τουλάχιστον αν δεν έχει καταφέρει τα παραπάνω να έχει,έστω,ακούσει..να έχει πάρει είδηση ότι κάποιος δίπλα του προσπάθησε να επικοινωνήσει με το εγώ του..
εμεις δυσκολέυουμε την επικοινωνία μας με τα αλλα εγώ?και αν ναι,πόσο συνειδητα το κάνουμε?
Αδυνατώ να πιστέψω ότι συνειδητά δυσκολεύουμε την επικοινωνιακή επαφή μας και όμως ανασκαλεύοντας το μυαλό μου...ανακαλώ εικόνες του εγώ μου..πλήρη παραδομένο στην ευχαρίστηση της μη-επικοινωνίας.
παρακολουθώ τόση ώρα την αποθέωση της ελληνικής μη επικοινωνίας..την ευχαρίστηση με την οποία τα τηλεοπτικα πάνελ αντιμετωπίζουν τα λόγια χωρίς νόημα που βγαίνουν απο τα στόματα των ανθρωπων που χάνουν τα σπίτια ΤΟΥΣ στη φωτιά,βλέπουν την φωτιά να γλείφει με μανία ότι όλο το καλοκαίρι προσπάθησαν να της στερήσουν...
η φωτιά είναι ο μόνος ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ.Η φωτιά γλεντάει την αναπηρία του ελληνικού κράτους για οποιαδήποτε μορφή επικοινωνίας,συντονισμού και οργάνωσης...Η φωτιά δυναμώνει καθώς οι κραυγές συνεχίζουν να αυξάνονται και να γυρεύουν το κράτος...."που είναι η πυροσβεστική;", "που είναι τα αεροπλάνα";, "που είναι το κράτος;"...
η φωτιά καίει,γελώντας με το Υπερ-εγώ του ελληνικού κράτους που δεν κατάφερε για άλλη μια φορά να επικοινωνήσει με τα υποκείμενα του...
για άλλη μια φορά,οι συζητήσεις θα γίνουν πάνω απο τις στάχτες.

γίνεται πραγματικά να μην ξέρεις ποτέ τι θέλεις?
να είναι κάθε απόφαση σου, βασισμένη στο μεταίχμιο των επιθυμίων σου και σε αυτό που στο περίπου σίγουρα θα επέλεγες να κάνεις..
είναι άραγε το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζεις ώρες-ώρες τον εαυτό σου,που σου προκαλεί αυτη την σύγχηση ή νιώθεις πραγματικά καλύτερα να ξαπλώνεις τον εαυτό σου στο ανάμεσα στις αμφιβολίες ;
οι απορίες τελικά προάγουν μια συζήτηση ή δημιουργούν μέσα σε αυτη τους την προσπάθεια το αντίθετο; επιδεικνύω την άγνοια μου προσπαθώντας να ξεγλιστρήσω απο τα νύχια της ευθύνης..;
ποσά λάθη ακόμα για να βρούμε εστω και ένα σωστό στο δρόμο μας;και αν το βρούμε θα το αναγνωρίσουμε;θα μπορέσουμε να το αναγνώσουμε ξέχωρα απο τις βασικές του δομές;
ξεχύθηκαν οι απορίες και απαιτούνε μια απάντηση..αβυσσαλέα κατακτούν το κεφαλί μου...
απορίες μου,γλυκιές μου δικαιολογίες.
πως να ζητήσεις συγνώμη για αυτο που δεν καταφέρες να κάνεις...που φαίνεται σαν να μην προσπάθησες να το αποφύγεις...βαδίζω και παραμιλώ.παραμιλώ και βρίζω.
την ανημποριά που οδεύει στη διεκδίκηση του ρόλου της σε αυτή τη κοινωνία ποιοε θα τη τιθασεύσει;να κάνουμε τα μικρά δικά μας και να αφήσουμε τις σκιές τους πίσω..δε φοβάμαι στα μικρά..δεν αναγνωρίζω τα μεγάλα.οτι σκέφτομαι αποκτά σημασία μεσα απο το τρόπο που το σκέφτομαι.
έτσι ορίζω οτι γνωρίζω και ότι δεν θα γνωρίσω ποτέ.
ακόμη με κοιτάς με την ίδια έκφραση γεμάτη απορία...δεν σου χαρίζω ούτε μια δικαολόγια για να κοιμηθείς απόψε..τίποτα δεν έχει..τίποτα δεν έμεινε.
οι στάχτες ήρθαν να μας θυμίσουν αυτό που ποτε δεν αποτράπει.
αυτό που θα μπορούσε να γίνει και αυτό που τελικά έγινε.μη με κοιτάς με απορία στο είπα.....
η στάχτη μυρίζει αίμα.την ποτίζουν τα καθάρματα..
και εσύ και εγώ...να αναλύουμε και διατυμπανίζουμε την ολοκληρωτική αναπηρία μας έστω και για ένα βήμα,μια κραύγη..ένα κάτι γεμάτο ουσία απο αυτό που είναι...
σε φοβάμαι.λυσσομανάει αέρας και εσύ έσκυψες να τον αποφύγεις...γυρνά όμως πίσω..παντα θα γυρνά πίσω και θα σε ψάχνει...
είδες που τελικά δεν έμαθες τι σημαινει να είσαι πραγματικά μικρός.
δεν σου δίνω ρόδες να κυλάς...κάθισμα για να γερνάς...
δεν βλέπω τίποτα μικρό πάνω σου....
νομίζω είσαι έτοιμος να σηκωθείς.
Σήκω.

πΟΣΕΣ φορές τη μέρα χρησιμοποιούμε τη λέξη θάνατο;το ρήμα πεθαίνω..τα παράγωγα του,τις συνέπειες και τις ενέργειες που εκπορεύονται απο τη λέξη πεθαίνω...
ζούμε πραγματικά η πεθαίνουμε δίπλα σε όλα τα άλλα που τείνουν προς το θάνατο;
βλέπεις ειδήσεις..χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν.ανοίγεις το παράθυρο σου,κυκλοφορείς στο δρόμο,πάς στη παραλία,στέλνεις το παιδί σου στη κατασκήνωση,στέλνεις το παιδί σου στη Δύση,γυρνάς σπίτι,πάς ταξίδι και σε παίρνουν τηλέφωνο...γυρνάς πάλι πίσω..καποιός δίπλα σου κοντά σου πεθαίνει..
και ξαφνικά μια σιγή.σταματάει για λίγο ο χρόνος.συνειδητοποιείς,αναπνέεις..συνειδητοποιείς και αρχίζεις σπασμωδικά και όμως σταθερά μπροστά να περπατας..
φίλε και να προσπαθήσεις να πας πίσω δε γίνεται...
πίσω πάνε μόνο οι μετανάστες..σπαταλάνε μία ολόκληρη ζωή να φτάσουν μπροστά..και κάποιος μαλάκας,όχι αυτοί,αυτοί δεν αποφασίζουν ποτέ,κρίνει σωστό,σκόπιμο και σωτήριο για μας και για εκεινόυς...την επιστροφή τους πίσω.στο σημείο μηδέν.στο σημείο εκκίνησης.ποσό διαρκεί η απόσταση απο το σημείο α' στο σημείο β΄;
αυτό τελικά το αποφασίζει ο χοντρός και ο κάθε χοντρός που θα βρεθεί στη ζωή μας...
δε φοβάμαι το θάνατο. ψέματα λέω..φοβάμαι το θάνατο.ίσως τώρα που έμαθα την ύπαρξη του να φοβάμαι λιγότερο..
το σπίτι μου είναι γεμάτο απώλειες.
φοβάμαι μήπως ξεχάσω...και ξεχαστώ και εγώ...διασχίζοντας αυτόν τον ατέλειωτο δρόμο που οδηγεί προς τα εμπρός..
είμαι σίγουρη ότι κάποιος,τη μέρα που αποφάσισε να φτιάξει αυτό το δρόμο..ξέχασε να βάλει τισ στάσεις για τα λεωφορεία..
τελικά ολά τα πράγματα σε αυτο το κόσμο ευθύνονται σε μία παράλειψη.

φόβος.

..μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις,μη συμπεριφέρεσαι σα να μη το βλέπεις.
νιώθεις ότι είναι εκεί και επειδικτικά του γυρνάς τη πλάτη..
σταμάτα να ρίχνεις κλεφτές ματιές πίσω σου, για να δείς αν είναι ακόμη εκεί..
τώρα που σου συστήθηκε θα μείνει εκεί,δίπλα σου ή πίσω σου για πάντα.πιστός σύντροφος σε κάθε βήμα σου,πιστός σε όλα..απο σύντροφος και συνοδοιπόρος σιγά-σιγά θα γίνει οδηγός.ο μόνος οδηγός...

δεν θέλω και εγώ να σε τρομάξω...γράφω εδώ..γιατί προσπαθώ να βρώ το τρόπο να σκοτώσω το φόβο που τρέφω στα σωθικά μου.που είναι πιο μεγαλός απο μένα..που μου υπενθυμίζει οτι πρέπει να φοβάμαι..ενώ εγώ το μόνο που θέλω να κάνω είναι να αναπνεύσω..χωρίς κάθε ανάσα που βγαίνει απο μέσα μου να βρωμάει φόβο...