ΑΕΡΓΙΑ VS ΕΡΓΑΣΙΑ;Η ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ..

Δουλεύεις..ναι,είσαι απο αυτούς τους τυχερούς(άτυχους),που μέσα σε αυτήν την περίοδο κρίσης και ανασφάλειας..έχεις κάπου να πηγαίνεις..και κάποιον να σε πληρώνει.Δεν είναι ότι πάντα ονειρευόσουν αλλα είναι πολύ κοντά σε αυτό που υποθετικά ονειρεύεσαι ή ονειρευόσουν ή τελόσπαντων θα έπρεπε να ονειρευόσουν να κάνεις..γιατί ναι,κάτι πρέπει να ονειρεύεσαι οτι θες να κάνεις.Κάπου πρέπει να φαντασιώνεσαι τον εαυτό σου,πρέπει να αρπάζεις τις ευκαιρίες,να μην ζεις με δανεικά,να βρίσκεσαι σε εγρήγορση γιατί ίσως κάποιος να ναι καλύτερος απο σένα..ίσως κάποιος να σε προλάβει..
Ουφ..κουράστηκα..απο αυτές τις τύπου διαφήμιστικής προπαγάνδισης ατάκες για ένα καλύτερο αύριο,για έΝΑ Παραγωγικό παρόν..για ένα ευχάριστο σήμερα..
Τα πρέπει μου συναντούν τις επιθυμίες μου και κατεβαίνουν σε απεργία.
Θέτω βέτο.Προσωπικό βέτο στις επιθυμίες μου..για να δω..το απο που προέρχονται,το ποιος τις δημιούργησε..να τις φιλτράρω για να δω αν στην τελική αυτές οι επιθυμίες μου ανήκουν ή αν είναι απλώς αλλο ενά επίκτητο απόκτημα..που μου παραχώρησε αυτή η κοινωνία και για το οποίο πραγματικά δεν ξέρω αν την ευχαριστώ και ποίος ο λόγος ύπαρξης αυτών..και άλλων τόσων...
και ύστερα έρχεται η εργασιακή αεργία..έρχεται η απόλυτη χαλάρωση..το απόλυτο εργασιακό τίποτα..η φυσική σου υπόσταση..σε ένα συγκεκριμένο πόστο στο οποίο με τις παρούσες συνθήκες δεν έχεις να του προσφέρεις πόσο μάλλον να σου προσφέρει κάτι..
χαχα..Ναι και όμως ζεις τον αποκάλουμε εργασιακό ζόφο.
Και εδω έρχεται και σε περικυκλώνει και αρχίζει και σε πυροβολεί στο πρόσωπο με ερωτήσεις η συνείδηση σου και....ρωτάειιιιιιιιιιι..."και γιατί θα έπρεπε κάτι να κάνεις;".."γιατί να σου δημιουργεί τόσες ενοχές αυτή σου η αεργία;","τι θές να παράγεις και δεν το κάνεις;","βασικά τι θές"..
Επιθυμώ-δουλεύω-παράγω.(;)(Ετσι είναι;)
Δεν ξέρω πως είναι..δεν ξέρω πως θα'θέλα να είναι..γιατί έχω χώσει τόσο βαθιά το κεφάλι μου μέσα σε αυτό,που νιώθω ανήμπορη να σκεφτώ...πως θα ήθελα να είναι τα πράματα...
Ανησυχώ όμως..γιατι νομίζω ότι μεγαλώνω..ή αν δεν μεγαλώνω...τελόσπαντων μάλλον η οικονομική κρίση μπήκε και χτύπησε και την δική μου πόρτα..και μου υπενθυμίζει καθημερινώς οτί έχω σπίτι,έξοδα,ανάγκές...και για να τα καλύψω αυτά(έστω και επιφανειακά)πρέπει να αναμασώ τη λέξη δουλειά καθημερινά,να κάνω τη λέξη πράξη και η πράξη με τη σειρά της να γίνει και να είναι η πραγματικότητα μου..η νέα μου πραγματικότητα..!!
Η λέξη δουλειά..και ΕΜΕΙΣ.ΚΑΙ ΊΣΩς ΜΕρικές φορές και ο κόσμος..έτσι νιώθω...
Είμαι σπίτι.Πλέον λίγες ώρες της μέρας συμβαίνει αυτό.
Θέλω να πάω σπίτι!Είναι η μικρή καθημερινή χαρούμενη μου σκέψη.
Πως πήγε σήμερα η δουλειά;Τρείς άνθρωποι,ένα σπίτι,ανταλλάσουν την ίδια έκφραση.
Θέλω να με σέβονται.(Έχουμε φτασει στο σημείο να ζητάμε τα αυτονόητα;)
Θέλω να με πληρώσουν!(Μπουχαχαχα!Μπουχαχαχαχα!)
Θέλω χρόνο για μένα,να νιώσω άνθρωπος.(ΜΗ δουλεύεις 7 μέρες τη βδομάδα,Βλάκα!)
Τώρα εγώ μεγάλωσα;Αυτα στα προκαλέι η εργασία;
Οι ερωτήσεις μου είναι γελοίες.Το ξέρω.Δε με ενοχλεί.Η δουλειά όμως μου έχει σπάσει τα νεύρα..τα 5 τ.μ. που με φιλοξενούν μου έχουν σπάσει τα νεύρα..(Ουφ..είναι άδικο να σας πρήζω...)
Καλό σας βράδυ..ελπίζω να μην πνιγώ στα 5 τ.μ...
Κάποιες μέρες ειναι πολύ όμορφες μη ξεχνάτε να ρίχνετε κλεφτές ματιές στον ουράνο(ναι!ναι!για εκέινο το μπλε πράμα που βρίσκεται απο πάνω μας λέω!)..κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας είναι εξαιρετικά όμορφοι αρκεί να θυμηθείτε να γυρίσετε ο κεφάλι σας..προς το μέρος τους..
Μη φοβάστε να κοιτάξετε γύρω σας..μη φοβηθείτε να δείτε..μην ξεχνάτε να κοιτάτε..
Μη κάνετε πως δεν βλέπετε το ταμία...(χεχε)και την επόμενη φορά που κάποιος θα σας κόψει εισιτήριο μην ξεχασέτε να του χαμογελάσετε..να είστε σίγουροι ότι του έχετε φτιάξει..τη μέρα(ή καλύτερα το βραδύ του..)
Καληνύχτα...

ΤΟΥΡΟΥ ΤΟΥ ΡΟΥ ΤΟΥ ΡΟΥ

Η ΤΙΓΡΗΣ
Τραγούδι: Ψαραντώνης
Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
που όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω
για να της τραγουδήσω
τον πιό βαρύ καημό.

Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι
σχεδόν αγαπημένοι
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει τούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.