ERROR ERROR

..Έκλεισε απαλά τη πόρτα του ασανσέρ..ήξερε οτι εκείνο το χαμόγελο που της χάρισε, λίγο πριν κλείσει η πόρτα,δεν ήταν αληθινά δικό του.
Ήταν απο εκείνα τα χαμόγελα που δανείζεσαι για λίγο,τα φοράς,τα προσφέρεις, και ύστερα επιστρέφεις σε σένα και στις σκέψεις σου.
Η πόρτα έκλεισε..το ασανσέρ κινήθηκε προς τα κάτω.Και οι δυο απαλλάχτηκαν απο τα χαμόγελα τους και χάθηκαν στις σκέψεις του..
"Με πίστεψε;"..σκέφτονται.

Επικοινωνώ- Δεν επικοινωνώ.

Δίνω-Δεν δίνω.

Πόσα δίνω;- Πόσα παίρνω;

Θα πάρω;-Να δώσω;

--Στο μέτρημα χάνουμε την επικοινωνία ή στις πράξεις;--

Προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε,προσπαθούμε..Μα,πάντα..πάντα..κάτι δεν φτάνει ή δεν μεταφράζεται σωστά.Ποιά είναι τα σωστά φίλτρα;Ποιές είναι οι σωστές λέξεις;
Είναι η ζωή μας ένα τηλεπαιχνίδι!Πρέπει να σκεφτόμαστε τι θα πούμε,να είμαστε γρήγοροι και συγκεκριμένοι..αλλιώς εκείνο το μεγάλο.."ΜΠΙππππ" καιροφυλαχτεί να χτυπήσει και αυτόματα να μας υπενθυμίσει ότι για άλλη μια φορά,Χάσαμε.
Ωραία,θα μου πείτε χιλιοειπωμένο το ζήτημα.Κανείς δεν επικοινωνεί με κανέναν και εκεί που νομίζεις οτι έχεις βρεί την χρυσή επάφη..σου μένει μια βρωμερή αδιέξοδη σκατούλα στα χέρια σου.

Εντάξει.Το ξέρουμε για όλα φταίει ο μικρόκοσμος μας..εκεί που έχουμε κρυφτεί όλοι..εκεί που όλοι φτιάξαμε το όχυρο μας και κάτσαμε περιμένοντας κάποιον (Γ)κοντό να μας σώσει να επικοινωνήσει μαζί μας...Αμ,δε.."τι που δεν έρχεται περιμένουμε καρδιά μου;"
Θα σας πω..την κάθαρση περιμένουμε.Κάποιον να σβήσει τα ενοχικά μας,τις ανασφαλείες μας,τις μικροπρέπειες,τις κακεντρεχείς σκέψεις μας..τα φιλόδοξα και ανέφικτα όνειρα μας..να μας πεί "καλήμερα"..και να μην ψάχνουμε το κρυφό νόημα πίσω απο τη χροιά της φωνής του.Μια "καλημέρα", να' ναι απλά καλή σαν μέρα.

Ξεβρακώσου!..μπροστά στο καθρέφτη και κοίτα το γυμνό αυτό πλάσμα..
το αναγνώρίζεις;είναι αυτό που πλάθεις στο κεφάλι σου κατα τη διαρκέια της μέρας;ή απλά είναι αυτό που είναι;

...φλυαρώ ακατάπαυστα..ίσως γιατί ψάχνω να βρώ και γω κάποιες πιθανές απαντήσεις..
.....αν δεν επικοινωνήσουμε με το σώμα μας...θα φιμώσουμε το στόμα μας.
αν δεν δούμε εμάς σε εμάς..πως θα μας δεί ο άλλος;(ή μήπως περιμένουμε να δεί ο άλλος αυτός που εμείς,αρνούμαστε να δούμε;)

Κανείς δεν επικοινωνεί με κανέναν.Γιατί όλοι κρύβονται απο τον εαυτό τους.
Και είναι μεγάλο αυτό το δάχτυλο..μας χωράει όλους...

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ-ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

Λοιπόν,αυτός που γύρευα είμαι.

Βάζεις τα ρούχα σου ανάποδα,ταξιδεύεις στην Αφρική,χάνεσαι στη ζούγκλα του Αμαζονίου..αλλάζεις φίλους,δεν τηλεφωνείς στην οικογένεια,αλλάζεις όνομα..και μια μέρα βρέχει..σου πέφτουν τα κλειδιά του καινούριου σου σπιτιού απο τη τσέπη,σκύβεις να τα πιάσεις και το βλέμμα σου πέφτει σε μια λακούβα με νερό. Κάτι σου τραβά την προσοχή,πλησιάζεις να δεις καλύτερα..Κάποιος σε χαιρετάει..Κάποιος που σου μοιάζει.. Λες:"Δεν μπορεί!".
Ταράζεσαι.
Κοιτάς πάλι κάτω,αυτή τη φορά δισταστικά..ρίχνεις μια κλεφτή ματιά και πάλι αυτή η εικόνα.
Ανοιγόκλειμα ματιών.Η εικόνα παραμένει να είσαι Εσύ.
Κλαίς.
Δεν ξέρεις αν χαίρεσαι ή αν λυπάσαι.
Είσαι αυτό που έψαχνες ή είσαι αυτό που δεν κατάφερες να γίνεις;
Μοιάζει κάθε τέλος με αρχή και κάθε αρχή με τέλος;
Μαζεύεις βαλίτσες.
Μαζεύεις τον εαυτό σου.
Πουλάς το καινούργιο σου σπίτι.
Πετάς τα κλειδιά σε μια τρύπα με νερό.
Φοράς τα ρούχα σου κανονικά.
Γυρνάς σπίτι,πίσω..Ψάχνεις ενα καθρέφτη.
Η ίδια εικόνα. Εσύ. Πάλι Εσύ.
Τι έψαχνες;Τι δεν έβλεπες;Τι δεν είχες καταλάβει;
Κοιτάς την ίδια εικόνα.Σ΄αρέσει,μετά απο καιρό σ'αρέσει.
Και το ταξίδι;
Και εσύ που κουβαλούσες το Εσύ για τόσο καιρό μαζί σου;
Έπρεπε να φτάσεις Εκεί για να κατανοήσεις το Εδώ;
'Ηταν τρία βήματα έξω απο το σπίτι σου,ήταν μέσα στο σπίτι σου,ήταν στα ρούχα σου και απο τις δύο πλευρές..ήταν εκεί και δεν το έβλεπες.
Καλήμερα.
Μ'αρέσει το εσύ σου,είναι ολόιδιο με εκείνο που προσπάθησες να παρατήσεις εδώ!!!

ενα γράμμα(προς τους φίλους μου).
Είναι μία απο αυτές τις μέρες του μήνα...που ξυπνάς με ένα κόμπο στο στομάχι και με μία αρνητική διάθεση που όσο και να την πολεμάς με τη λογική και την αισιοδοξία που σου χει απομείνει,εκείνη τείνει να αυξάνεται και να σε κυριεύει...
Κάπου εκεί μαζεύονται και όλες οι αρνητικές και ματαιόδοξες σκέψεις...και στήνουν πάρτυ παλεύοντας με το μικρό σου το μυαλό..
Είναι απο εκείνες τις μέρες που δεν βλέπω την εξέργεση να έρχεται,που αναρωτιέσαι ποσο μικρός και αδύναμος είσαι μπροστα σε αυτά τα καθάρματα που σε κυβερνούν..που αθώοι άνθρωποι είναι στη φυλακή επειδη απλά χρωστούσαν λεφτά..και όλοι αυτοί οι βάνδαλοι αισχροί πολιτικοί..τριγυρνάνε δίπλα μας και σκοτώνουν την νοημοσύνη μας..σκότωνουν το διπλάνο μας..και μάλιστα επιχειρηματολογούν για αυτο..
Είναι μία απο εκείνες τις μέρες που οι μπάτσοι που στέκονται δίπλα στο σπίτι μου,μου φαίνονται αφόρητοι με τρομοκρατούν..με κάνουν να αηδιάζω..
Είναι μία απο εκείνες τις μέρες που η κωλεισυργία στην πληρωμή μου με εξοργίζει...που η εκμετάλλευση που δέχομαι αβίαστα για κάποια σκατένια 30αρα μου φαίνεται αφόρητη...αναίτια...είναι εκεί που ψάχνω κάπου να γύρω το κεφάλι..κάποιον να μου πεί ότι όλα θα πάνε καλά..και όμως ανοίγω τα μάτια και βλέπω το Δ.Ν.Τ να μου κλείνει το μάτι με στυλ..και να μου χαμογελά...(ανατριχιάζω!)
Μικρέ ανόητε Ελλήνα.....μικρέ μεγάλε πανηλίθιε Ελληνα.....σκάβεις σκάβεις...δουλεύοντας το τάφο που σε λίγο θα μας χώσουν όλους....δουλεύεις και δουλεύεις και φτιάχνεις τα πανιά,που αύριο που θα θυμηθείς να φωνάξεις,θα τα χρησιμοποιήσουν για να σου βουλώσουν το στόμα....
Κάπου εκεί ανάμεσα....κάπου εκεί ανάμεσα απο τις μαύρες σκέψεις...σκέφτομαι εσάς και είμαι τόσο χαρούμενη που κάπου έξω στο κόσμο διάφορα ζευγάρια ματιών κάθονται και ασχολούνται με τη δική μου γεμάτη αρνητική ενέργεια μέρα....για κάτι τέτοιο μικρό και όμως τόσο σημαντικό χαίρομαι που υπάρχετε και χαίρομαι που μπορώ και σας αγαπώ και με αγαπάτε....
να μην εγκαταλείψουμε την πίστη μας στον άνθρωπο..

-ένα ευχαριστώ στη κυρία που σήμερα χωρίς καν να της το ζητήσω άνοιξε τη τσάντα της και μου έδωσε το εισιτήριο της..για αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν ξεχάσει να συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι...μα θέλει τόση προσπάθεια τελικά..?

........και ενα μεγάλο μπράβο σε αυτούς που τελικά τα καταφέρνουν.....

Το ότι δεν έχω κάτι...

καινούργιο δεν σημαίνει οτι δεν είμαι σε διαδικασία σκέψης και επεξεργασίας κάτι καινούργιου....και αυτό το λέω για μερικούς μερικούς....που εκτός απο φωτογραφίες δεν μας δίνουν άλλο υλικό για σχολιασμό....
Ζούμε να απεργούμε...ζούμε να σχολιάζουμε το γεγονός ότι απεργούμε....
γενικά ζούμε......(μάλλον)....
Τα φιλιά μου!!

ΑΕΡΓΙΑ VS ΕΡΓΑΣΙΑ;Η ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ..

Δουλεύεις..ναι,είσαι απο αυτούς τους τυχερούς(άτυχους),που μέσα σε αυτήν την περίοδο κρίσης και ανασφάλειας..έχεις κάπου να πηγαίνεις..και κάποιον να σε πληρώνει.Δεν είναι ότι πάντα ονειρευόσουν αλλα είναι πολύ κοντά σε αυτό που υποθετικά ονειρεύεσαι ή ονειρευόσουν ή τελόσπαντων θα έπρεπε να ονειρευόσουν να κάνεις..γιατί ναι,κάτι πρέπει να ονειρεύεσαι οτι θες να κάνεις.Κάπου πρέπει να φαντασιώνεσαι τον εαυτό σου,πρέπει να αρπάζεις τις ευκαιρίες,να μην ζεις με δανεικά,να βρίσκεσαι σε εγρήγορση γιατί ίσως κάποιος να ναι καλύτερος απο σένα..ίσως κάποιος να σε προλάβει..
Ουφ..κουράστηκα..απο αυτές τις τύπου διαφήμιστικής προπαγάνδισης ατάκες για ένα καλύτερο αύριο,για έΝΑ Παραγωγικό παρόν..για ένα ευχάριστο σήμερα..
Τα πρέπει μου συναντούν τις επιθυμίες μου και κατεβαίνουν σε απεργία.
Θέτω βέτο.Προσωπικό βέτο στις επιθυμίες μου..για να δω..το απο που προέρχονται,το ποιος τις δημιούργησε..να τις φιλτράρω για να δω αν στην τελική αυτές οι επιθυμίες μου ανήκουν ή αν είναι απλώς αλλο ενά επίκτητο απόκτημα..που μου παραχώρησε αυτή η κοινωνία και για το οποίο πραγματικά δεν ξέρω αν την ευχαριστώ και ποίος ο λόγος ύπαρξης αυτών..και άλλων τόσων...
και ύστερα έρχεται η εργασιακή αεργία..έρχεται η απόλυτη χαλάρωση..το απόλυτο εργασιακό τίποτα..η φυσική σου υπόσταση..σε ένα συγκεκριμένο πόστο στο οποίο με τις παρούσες συνθήκες δεν έχεις να του προσφέρεις πόσο μάλλον να σου προσφέρει κάτι..
χαχα..Ναι και όμως ζεις τον αποκάλουμε εργασιακό ζόφο.
Και εδω έρχεται και σε περικυκλώνει και αρχίζει και σε πυροβολεί στο πρόσωπο με ερωτήσεις η συνείδηση σου και....ρωτάειιιιιιιιιιι..."και γιατί θα έπρεπε κάτι να κάνεις;".."γιατί να σου δημιουργεί τόσες ενοχές αυτή σου η αεργία;","τι θές να παράγεις και δεν το κάνεις;","βασικά τι θές"..
Επιθυμώ-δουλεύω-παράγω.(;)(Ετσι είναι;)
Δεν ξέρω πως είναι..δεν ξέρω πως θα'θέλα να είναι..γιατί έχω χώσει τόσο βαθιά το κεφάλι μου μέσα σε αυτό,που νιώθω ανήμπορη να σκεφτώ...πως θα ήθελα να είναι τα πράματα...
Ανησυχώ όμως..γιατι νομίζω ότι μεγαλώνω..ή αν δεν μεγαλώνω...τελόσπαντων μάλλον η οικονομική κρίση μπήκε και χτύπησε και την δική μου πόρτα..και μου υπενθυμίζει καθημερινώς οτί έχω σπίτι,έξοδα,ανάγκές...και για να τα καλύψω αυτά(έστω και επιφανειακά)πρέπει να αναμασώ τη λέξη δουλειά καθημερινά,να κάνω τη λέξη πράξη και η πράξη με τη σειρά της να γίνει και να είναι η πραγματικότητα μου..η νέα μου πραγματικότητα..!!
Η λέξη δουλειά..και ΕΜΕΙΣ.ΚΑΙ ΊΣΩς ΜΕρικές φορές και ο κόσμος..έτσι νιώθω...
Είμαι σπίτι.Πλέον λίγες ώρες της μέρας συμβαίνει αυτό.
Θέλω να πάω σπίτι!Είναι η μικρή καθημερινή χαρούμενη μου σκέψη.
Πως πήγε σήμερα η δουλειά;Τρείς άνθρωποι,ένα σπίτι,ανταλλάσουν την ίδια έκφραση.
Θέλω να με σέβονται.(Έχουμε φτασει στο σημείο να ζητάμε τα αυτονόητα;)
Θέλω να με πληρώσουν!(Μπουχαχαχα!Μπουχαχαχαχα!)
Θέλω χρόνο για μένα,να νιώσω άνθρωπος.(ΜΗ δουλεύεις 7 μέρες τη βδομάδα,Βλάκα!)
Τώρα εγώ μεγάλωσα;Αυτα στα προκαλέι η εργασία;
Οι ερωτήσεις μου είναι γελοίες.Το ξέρω.Δε με ενοχλεί.Η δουλειά όμως μου έχει σπάσει τα νεύρα..τα 5 τ.μ. που με φιλοξενούν μου έχουν σπάσει τα νεύρα..(Ουφ..είναι άδικο να σας πρήζω...)
Καλό σας βράδυ..ελπίζω να μην πνιγώ στα 5 τ.μ...
Κάποιες μέρες ειναι πολύ όμορφες μη ξεχνάτε να ρίχνετε κλεφτές ματιές στον ουράνο(ναι!ναι!για εκέινο το μπλε πράμα που βρίσκεται απο πάνω μας λέω!)..κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας είναι εξαιρετικά όμορφοι αρκεί να θυμηθείτε να γυρίσετε ο κεφάλι σας..προς το μέρος τους..
Μη φοβάστε να κοιτάξετε γύρω σας..μη φοβηθείτε να δείτε..μην ξεχνάτε να κοιτάτε..
Μη κάνετε πως δεν βλέπετε το ταμία...(χεχε)και την επόμενη φορά που κάποιος θα σας κόψει εισιτήριο μην ξεχασέτε να του χαμογελάσετε..να είστε σίγουροι ότι του έχετε φτιάξει..τη μέρα(ή καλύτερα το βραδύ του..)
Καληνύχτα...

ΤΟΥΡΟΥ ΤΟΥ ΡΟΥ ΤΟΥ ΡΟΥ

Η ΤΙΓΡΗΣ
Τραγούδι: Ψαραντώνης
Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
που όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω
για να της τραγουδήσω
τον πιό βαρύ καημό.

Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι
σχεδόν αγαπημένοι
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει τούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.