πΟΣΕΣ φορές τη μέρα χρησιμοποιούμε τη λέξη θάνατο;το ρήμα πεθαίνω..τα παράγωγα του,τις συνέπειες και τις ενέργειες που εκπορεύονται απο τη λέξη πεθαίνω...
ζούμε πραγματικά η πεθαίνουμε δίπλα σε όλα τα άλλα που τείνουν προς το θάνατο;
βλέπεις ειδήσεις..χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν.ανοίγεις το παράθυρο σου,κυκλοφορείς στο δρόμο,πάς στη παραλία,στέλνεις το παιδί σου στη κατασκήνωση,στέλνεις το παιδί σου στη Δύση,γυρνάς σπίτι,πάς ταξίδι και σε παίρνουν τηλέφωνο...γυρνάς πάλι πίσω..καποιός δίπλα σου κοντά σου πεθαίνει..
και ξαφνικά μια σιγή.σταματάει για λίγο ο χρόνος.συνειδητοποιείς,αναπνέεις..συνειδητοποιείς και αρχίζεις σπασμωδικά και όμως σταθερά μπροστά να περπατας..
φίλε και να προσπαθήσεις να πας πίσω δε γίνεται...
πίσω πάνε μόνο οι μετανάστες..σπαταλάνε μία ολόκληρη ζωή να φτάσουν μπροστά..και κάποιος μαλάκας,όχι αυτοί,αυτοί δεν αποφασίζουν ποτέ,κρίνει σωστό,σκόπιμο και σωτήριο για μας και για εκεινόυς...την επιστροφή τους πίσω.στο σημείο μηδέν.στο σημείο εκκίνησης.ποσό διαρκεί η απόσταση απο το σημείο α' στο σημείο β΄;
αυτό τελικά το αποφασίζει ο χοντρός και ο κάθε χοντρός που θα βρεθεί στη ζωή μας...
δε φοβάμαι το θάνατο. ψέματα λέω..φοβάμαι το θάνατο.ίσως τώρα που έμαθα την ύπαρξη του να φοβάμαι λιγότερο..
το σπίτι μου είναι γεμάτο απώλειες.
φοβάμαι μήπως ξεχάσω...και ξεχαστώ και εγώ...διασχίζοντας αυτόν τον ατέλειωτο δρόμο που οδηγεί προς τα εμπρός..
είμαι σίγουρη ότι κάποιος,τη μέρα που αποφάσισε να φτιάξει αυτό το δρόμο..ξέχασε να βάλει τισ στάσεις για τα λεωφορεία..
τελικά ολά τα πράγματα σε αυτο το κόσμο ευθύνονται σε μία παράλειψη.