Εσείς τι ονειρεύεστε;

 "Στο καντράν του ραδιοφώνου μου, με περιμένουν όλες οι πόλεις που ονειρεύτηκα..Βαγδάτη-Πράγα- Νέα Ορλεάνη..στέλνουν τους ήχους τους μέσα απο μεσαία κύματα και σύννεφα παρασίτων. Είναι απο εκείνα τα παλιά ραδιόφωνα τότε που τα ταξίδια έξω απο τη πόλη ήταν πολύ μακρινά εώς και αδύνατα....ίσως σε κάποιο μέρος του κόσμου,σε κάποια άλλο κάντράν, κάποιος ακούει την Αθήνα μέσα απο τα παράσιτα, μια τόσο μακρινή πόλη για αυτόν όσο μακρινή και για μένα"...


Οταν ονειρεύομαι,ονειρεύομαι πόλεις που δεν μπορώ να προσεγγίσω..που δεν έχω δει φωτογραφίες τους..που είναι μακριά,πολύ μακριά...
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ίσως είναι η ώρα να φύγω, να πάω να συναντήσω τις πόλεις που ονειρεύτηκα τόσα βράδια και με νανούρισαν με τις μελωδίες τους..μελωδίες που δημιούργησα στο κεφάλι μου, μελωδίες που ίσως να μην υπάρχουν,ίσως να μην τους ταιριάζουν...μάλλον δεν έχει και πολύ σημασία..
Ονερεύομαι νωχελικούς ανθρώπους με σομπρέρο, μόνο που δεν βρίσκονται στο Μεξικό αλλά είναι εκεί που συναντώνται καθημερινά τρείς κινέζοι με ροζ μαλλιά και μαζεύουν ρύζι,δίπλα σε ένα ποτάμι που αντι για νερό,τρέχει μπύρα και όλοι είναι μεθυσμένοι...
Ακόμη και οι κινέζοι που και που παραστρατούν και πίνουν ενα ποτηράκι με τον άγγλο συγγραφέα που έχει έναν καημό ζωγραφισμένο στο μάγουλο του γιατί ήθελε να γράψει ενα παραμύθι να μοιάζει σαν εκείνα του Ντίκενς αλλά ακόμη δεν τα έχει καταφέρει!..
Ονειρεύομαι μια πόλη που δεν είναι ανάγκη να κάνεις μπάνιο κάθε μέρα και οι μαμάδες κυνηγάνε τα παιδιά τους για να τους ρίξουν ένα κουβά λάσπη.
Ονειρεύομαι πόλεις που γίνονται διαγωνισμοί "ατυχών συμβάντων" και όποιος είναι ο πιο "γκαντέμης" θα ονομάζεται"ο πιο τυχερός απο τους τυχερούς"!
Πόλεις που όλες οι γιαγιάδες φοράνε πατίνια και τα σπίτια αντί για κλειδαριές έχουν ζαχαρωτά να κρέμονται απο τις κλειδωνιές.
Που δεν χρειάζεται να φοράμε παππούτσια γιατί κάτω στο  δρόμο είναι γεμάτο σφουγγάρια Καλύμνου αλιευμένα απο τους καλύτερους ψαροσφουγγαράδες του νησιού.
Που δεν υπάρχουν κινητά τηλέφωνα και όλοι χρησιμοποιούν πλαστικά ποτηράκια με κλώστη ανάμεσα τους για να επικοινωνήσουν.
Ονειρεύομαι πόλεις που μοιάζουν στην Αλεξάνδρεια..πόλη που δεν έχω επισκεφτεί μα παρα μόνο στα όνειρα μου...μπορώ όμως να μυρίσω την υγρασία της και το πατημένο χώμα των δρόμων της μετά το ξέφρενο ξακουστό καρναβάλι της.
Ονειρεύομαι, με  ανθρώπους που δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα να κάνουμε διαγωνισμό σαπουνόφουσκας πάνω σε ένα νησί που συνδεέται με την Τουρκία και καταλήγει στην Αργεντινή..
Πόλεις,που οι τράπεζες τους χαρίζουν ομόλογα με τη στάμπα του Μπομπ Σφουγγαράκη και δίνουν δώρο τη μυστική συνταγή του καβουροπάτη έτσ ώστε όλοι να μπορούν να απολαύσουν αυτη τη γευστική πανδαισία..
Ονειρεύομαι τις εκνευριστικές γειτόνισσες μου να χορεύουν λαμπάντα σε έκεινο το βιντεάκι του ΄80 και πραγματικά να αισθάνονται ότι βρήκαν το χαμένο εαυτό τους..
Ονειρεύομαι ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν μια αλλη πλευρά, μια δική τους απλησίαστη πόλη..που δεν έχει δημάρχους και υπηκόους..που μοιάζει με εκείνες με τις πόλεις που πλάθαμε στο κεφάλι μας όταν είμασταν παιδιά και τώρα δεν τις θυμόμαστε..ή επιλέγουμε να τις ξεχάσουμε..
Ονειρεύομαι ότι μια μέρα όλοι θα κατοικούν στη πόλη που ονειρεύονται...
Μέχρι να γίνει αυτό, επιλέγω να ονειρεύομαι...