γίνεται πραγματικά να μην ξέρεις ποτέ τι θέλεις?
να είναι κάθε απόφαση σου, βασισμένη στο μεταίχμιο των επιθυμίων σου και σε αυτό που στο περίπου σίγουρα θα επέλεγες να κάνεις..
είναι άραγε το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζεις ώρες-ώρες τον εαυτό σου,που σου προκαλεί αυτη την σύγχηση ή νιώθεις πραγματικά καλύτερα να ξαπλώνεις τον εαυτό σου στο ανάμεσα στις αμφιβολίες ;
οι απορίες τελικά προάγουν μια συζήτηση ή δημιουργούν μέσα σε αυτη τους την προσπάθεια το αντίθετο; επιδεικνύω την άγνοια μου προσπαθώντας να ξεγλιστρήσω απο τα νύχια της ευθύνης..;
ποσά λάθη ακόμα για να βρούμε εστω και ένα σωστό στο δρόμο μας;και αν το βρούμε θα το αναγνωρίσουμε;θα μπορέσουμε να το αναγνώσουμε ξέχωρα απο τις βασικές του δομές;
ξεχύθηκαν οι απορίες και απαιτούνε μια απάντηση..αβυσσαλέα κατακτούν το κεφαλί μου...
απορίες μου,γλυκιές μου δικαιολογίες.
πως να ζητήσεις συγνώμη για αυτο που δεν καταφέρες να κάνεις...που φαίνεται σαν να μην προσπάθησες να το αποφύγεις...βαδίζω και παραμιλώ.παραμιλώ και βρίζω.
την ανημποριά που οδεύει στη διεκδίκηση του ρόλου της σε αυτή τη κοινωνία ποιοε θα τη τιθασεύσει;να κάνουμε τα μικρά δικά μας και να αφήσουμε τις σκιές τους πίσω..δε φοβάμαι στα μικρά..δεν αναγνωρίζω τα μεγάλα.οτι σκέφτομαι αποκτά σημασία μεσα απο το τρόπο που το σκέφτομαι.
έτσι ορίζω οτι γνωρίζω και ότι δεν θα γνωρίσω ποτέ.
ακόμη με κοιτάς με την ίδια έκφραση γεμάτη απορία...δεν σου χαρίζω ούτε μια δικαολόγια για να κοιμηθείς απόψε..τίποτα δεν έχει..τίποτα δεν έμεινε.
οι στάχτες ήρθαν να μας θυμίσουν αυτό που ποτε δεν αποτράπει.
αυτό που θα μπορούσε να γίνει και αυτό που τελικά έγινε.μη με κοιτάς με απορία στο είπα.....
η στάχτη μυρίζει αίμα.την ποτίζουν τα καθάρματα..
και εσύ και εγώ...να αναλύουμε και διατυμπανίζουμε την ολοκληρωτική αναπηρία μας έστω και για ένα βήμα,μια κραύγη..ένα κάτι γεμάτο ουσία απο αυτό που είναι...
σε φοβάμαι.λυσσομανάει αέρας και εσύ έσκυψες να τον αποφύγεις...γυρνά όμως πίσω..παντα θα γυρνά πίσω και θα σε ψάχνει...
είδες που τελικά δεν έμαθες τι σημαινει να είσαι πραγματικά μικρός.
δεν σου δίνω ρόδες να κυλάς...κάθισμα για να γερνάς...
δεν βλέπω τίποτα μικρό πάνω σου....
νομίζω είσαι έτοιμος να σηκωθείς.
Σήκω.

πΟΣΕΣ φορές τη μέρα χρησιμοποιούμε τη λέξη θάνατο;το ρήμα πεθαίνω..τα παράγωγα του,τις συνέπειες και τις ενέργειες που εκπορεύονται απο τη λέξη πεθαίνω...
ζούμε πραγματικά η πεθαίνουμε δίπλα σε όλα τα άλλα που τείνουν προς το θάνατο;
βλέπεις ειδήσεις..χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν.ανοίγεις το παράθυρο σου,κυκλοφορείς στο δρόμο,πάς στη παραλία,στέλνεις το παιδί σου στη κατασκήνωση,στέλνεις το παιδί σου στη Δύση,γυρνάς σπίτι,πάς ταξίδι και σε παίρνουν τηλέφωνο...γυρνάς πάλι πίσω..καποιός δίπλα σου κοντά σου πεθαίνει..
και ξαφνικά μια σιγή.σταματάει για λίγο ο χρόνος.συνειδητοποιείς,αναπνέεις..συνειδητοποιείς και αρχίζεις σπασμωδικά και όμως σταθερά μπροστά να περπατας..
φίλε και να προσπαθήσεις να πας πίσω δε γίνεται...
πίσω πάνε μόνο οι μετανάστες..σπαταλάνε μία ολόκληρη ζωή να φτάσουν μπροστά..και κάποιος μαλάκας,όχι αυτοί,αυτοί δεν αποφασίζουν ποτέ,κρίνει σωστό,σκόπιμο και σωτήριο για μας και για εκεινόυς...την επιστροφή τους πίσω.στο σημείο μηδέν.στο σημείο εκκίνησης.ποσό διαρκεί η απόσταση απο το σημείο α' στο σημείο β΄;
αυτό τελικά το αποφασίζει ο χοντρός και ο κάθε χοντρός που θα βρεθεί στη ζωή μας...
δε φοβάμαι το θάνατο. ψέματα λέω..φοβάμαι το θάνατο.ίσως τώρα που έμαθα την ύπαρξη του να φοβάμαι λιγότερο..
το σπίτι μου είναι γεμάτο απώλειες.
φοβάμαι μήπως ξεχάσω...και ξεχαστώ και εγώ...διασχίζοντας αυτόν τον ατέλειωτο δρόμο που οδηγεί προς τα εμπρός..
είμαι σίγουρη ότι κάποιος,τη μέρα που αποφάσισε να φτιάξει αυτό το δρόμο..ξέχασε να βάλει τισ στάσεις για τα λεωφορεία..
τελικά ολά τα πράγματα σε αυτο το κόσμο ευθύνονται σε μία παράλειψη.

φόβος.

..μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις,μη συμπεριφέρεσαι σα να μη το βλέπεις.
νιώθεις ότι είναι εκεί και επειδικτικά του γυρνάς τη πλάτη..
σταμάτα να ρίχνεις κλεφτές ματιές πίσω σου, για να δείς αν είναι ακόμη εκεί..
τώρα που σου συστήθηκε θα μείνει εκεί,δίπλα σου ή πίσω σου για πάντα.πιστός σύντροφος σε κάθε βήμα σου,πιστός σε όλα..απο σύντροφος και συνοδοιπόρος σιγά-σιγά θα γίνει οδηγός.ο μόνος οδηγός...

δεν θέλω και εγώ να σε τρομάξω...γράφω εδώ..γιατί προσπαθώ να βρώ το τρόπο να σκοτώσω το φόβο που τρέφω στα σωθικά μου.που είναι πιο μεγαλός απο μένα..που μου υπενθυμίζει οτι πρέπει να φοβάμαι..ενώ εγώ το μόνο που θέλω να κάνω είναι να αναπνεύσω..χωρίς κάθε ανάσα που βγαίνει απο μέσα μου να βρωμάει φόβο...