μια ιστόρια.

Διακοπή ρεύματος
Πόσο καιρό παρακαλούσα να κοπεί το ρεύμα.

Να κάνει μια διακοπή .

να δω την οθόνη του υπολογιστή να κάνει τσουφφ- να σβήνει!

Να σωπάσουν όλα...να ακούσω τα σιωπήλα "ουφ", τις ανάσες ανακούφισης..

Να μην βλέπω τα βλέμματα αφεντικών,συναδέλφων - να μην βλέπω ούτε τη μύτη μου.

Να μην χρειάζεται να γράψω - να απαντήσω στο τηλέφωνο.

Να μη βλέπω να πάω στη τουαλέτα.

Να μην έχει καθόλου φως - πΊσσα σκοΤΆΔΙ.

νΑ ισσοροπήσω το έσω μου με το έξω μου.

να μην μπορώ να διακρίνω τις γωνίες του γραφείου μου.

Να γίνει το σκοτάδι παράθυρο στη φαντασία μου.

Να νομιζω οτι ειμαι κάπου αλλού - κάπου όμορφα - οτι κάνω διακοπές - οτι είμαι χαρούμενη.

(τζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ)(τζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ    )

τΑ  φώτα ξανάπιασαν δουλειά.

Ολα όπως πριν - τίποτα δεν προδίδει ότι μόλις πριν λίγο δεν υπήρχε ίχνος φωτός.

Ολοι στις θέσεις μας - τα γρανάζια μιας μηχανής που μόλις ξεκίνησε.

Τα τηλέφωνα ουρλιάζουν σαν τρελά.

Τα αφεντικά πήραν μορφή.

Το σακάκι με πνίγει.

Κοιταζώ το γραφείο - μου προκαλεί εμετό.

Βιασμός είναι η καθημερινότητα, η επανάληψη, η φωταψία, η φωνασκία.

Βιασμός είναι να είσαι κάθε μέρα κάπου που δεν θες να είσαι.     

(τέρμα το 8ωρο - τέρμα η κάρτα  - δεν θα πεθάνουμε και για τα προς το ζειν - και αν είναι δύσκολος φέτος ο χειμώνας τότε θα βάλουμε και οι δυο μας τα μαγικά μας τα μπλουτζήν και θα γίνουμε αόρατοι- αχ θα γίνουμε αόρατοι και ελεύθεροι χωρίς αναστολήηηηηη-)