Βάζεις τα ρούχα σου ανάποδα,ταξιδεύεις στην Αφρική,χάνεσαι στη ζούγκλα του Αμαζονίου..αλλάζεις φίλους,δεν τηλεφωνείς στην οικογένεια,αλλάζεις όνομα..και μια μέρα βρέχει..σου πέφτουν τα κλειδιά του καινούριου σου σπιτιού απο τη τσέπη,σκύβεις να τα πιάσεις και το βλέμμα σου πέφτει σε μια λακούβα με νερό. Κάτι σου τραβά την προσοχή,πλησιάζεις να δεις καλύτερα..Κάποιος σε χαιρετάει..Κάποιος που σου μοιάζει.. Λες:"Δεν μπορεί!".
Ταράζεσαι.
Κοιτάς πάλι κάτω,αυτή τη φορά δισταστικά..ρίχνεις μια κλεφτή ματιά και πάλι αυτή η εικόνα.
Ανοιγόκλειμα ματιών.Η εικόνα παραμένει να είσαι Εσύ.
Κλαίς.
Δεν ξέρεις αν χαίρεσαι ή αν λυπάσαι.
Είσαι αυτό που έψαχνες ή είσαι αυτό που δεν κατάφερες να γίνεις;
Μοιάζει κάθε τέλος με αρχή και κάθε αρχή με τέλος;
Μαζεύεις βαλίτσες.
Μαζεύεις τον εαυτό σου.
Πουλάς το καινούργιο σου σπίτι.
Πετάς τα κλειδιά σε μια τρύπα με νερό.
Φοράς τα ρούχα σου κανονικά.
Γυρνάς σπίτι,πίσω..Ψάχνεις ενα καθρέφτη.
Η ίδια εικόνα. Εσύ. Πάλι Εσύ.
Τι έψαχνες;Τι δεν έβλεπες;Τι δεν είχες καταλάβει;
Κοιτάς την ίδια εικόνα.Σ΄αρέσει,μετά απο καιρό σ'αρέσει.
Και το ταξίδι;
Και εσύ που κουβαλούσες το Εσύ για τόσο καιρό μαζί σου;
Έπρεπε να φτάσεις Εκεί για να κατανοήσεις το Εδώ;
'Ηταν τρία βήματα έξω απο το σπίτι σου,ήταν μέσα στο σπίτι σου,ήταν στα ρούχα σου και απο τις δύο πλευρές..ήταν εκεί και δεν το έβλεπες.
Καλήμερα.
Μ'αρέσει το εσύ σου,είναι ολόιδιο με εκείνο που προσπάθησες να παρατήσεις εδώ!!!
